Maksymalny wymiar kary grzywny w postępowaniu nakazowym w świetle art. 502 § 1 k.p.k. dotyczy zarówno kary jednostkowej jak i łącznej, nie mogąc przekraczać 200 stawek dziennych albo łącznej kwoty 200.000 złotych; naruszenie tych ograniczeń skutkuje rażącym naruszeniem prawa.

W przypadku skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, sąd zobowiązany jest, stosownie do art. 41a§2 kodeksu karnego, do orzeczenia względem sprawcy środka karnego polegającego na zakazie przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu

Stosowanie postępowania nakazowego jest dopuszczalne wyłącznie w sytuacji, gdy nie istnieją żadne wątpliwości co do faktów i odpowiedzialności karnej oskarżonego, a każde naruszenie tego standardu, w tym również błędne zastosowanie w kontekście czasu popełnienia przestępstwa, stanowi poważne uchybienie mogące skutkować uchyleniem rozstrzygnięcia i przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Skarga Kasacyjna powinna być rozpatrywana zgodnie ze ścisłą wykładnią podstaw uchylenia orzeczenia wskazanych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., a uchylenie wyroku przez sąd odwoławczy i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji w związku z koniecznością przeprowadzenia na nowo przewodu w całości jest uzasadnione jedynie w sytuacji, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył