Nienależyta obsada sądu zachodzi w przypadku orzekania przez sędziów powołanych w procedurze naruszającej standardy niezawisłości i bezstronności, co skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy przez sąd spełniający te wymagania.

Uchylenie wyroku w trybie art. 437 § 2 k.p.k. jest zasadne tylko przy istotnych naruszeniach procesowych. Sąd odwoławczy ocenić musi, czy niezbędne jest pełne powtórzenie przewodu, zamiast uzupełnienia postępowania dowodowego.

Nienależyta obsada sądu, wynikająca z powołania sędziego na urząd w trybie naruszającym standardy niezależności i bezstronności, skutkuje uchyleniem wyroku sądu odwoławczego i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Niepodpisanie wyroku przez sędziego orzekającego stanowi rażące naruszenie prawa, które skutkuje uchyleniem wyroku, a ustanie karalności wykroczenia uniemożliwia dalsze postępowanie w sprawie.

Zapewnienie oskarżonemu prawa do obrony z udziałem obrońcy jest obowiązkowe w sytuacji, gdy ujawnione zostają okoliczności wskazujące na potrzebę obligatoryjnej obrony, a brak jej zapewnienia stanowi bezwzględną przesłankę do uchylenia orzeczenia sądowego.

Nienależyta obsada sądu, wynikająca z udziału sędziów powołanych przez upolitycznioną Krajową Radę Sądownictwa, skutkuje uchyleniem wyroku. Sąd winien być obsadzony zgodnie ze standardami niezawisłości i bezstronności.

Do zasądzenia odszkodowania z tytułu utraconych korzyści podczas niesłusznego aresztowania konieczne jest wykazanie wysokiego prawdopodobieństwa, że poszkodowany uzyskałby te korzyści, co wymaga starannego rozważenia wszelkich okoliczności sprawy.

Skład sądu odwoławczego musi uwzględniać kwalifikację prawną czynu zarzuconego w pierwszej instancji, gdzie zagrożenie karą przekracza pięć lat pozbawienia wolności, wykluczając stosowanie wyjątków z art. 449 § 2 k.p.k., co wymaga składu trzech sędziów.

Orzeczenie kary łącznej poniżej dolnego progu ustalonego przez art. 86 § 1 k.k. stanowi rażące naruszenie prawa materialnego, wymagające uchylenia wyroku i jego ponownego rozpoznania w zgodzie z obowiązującymi przepisami.

Uchybienie w postaci zaniechania orzeczenia obligatoryjnego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym przy skazaniu za czyn z art. 158 § 1 k.k. stanowi rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, uzasadniające uchylenie wyroku w zaskarżonej części i konieczność ponownego rozpoznania sprawy.