Dla przypisania odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania konieczne jest, aby świadek nie był uprzednio świadom swojego prawa do odmowy odpowiedzi, a nieznajomość prawa uniemożliwia zastosowanie art. 233 § 3 k.k., jeśli świadek wiedział o swoich prawach z wcześniejszych pouczeń.

Sąd Najwyższy orzekł o uchyleniu uniewinniającego wyroku Sądu Okręgowego z uwagi na istotne błędy proceduralne w zakresie oceny i uzasadnienia dowodów, oraz przekazał sprawę do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

Obowiązek naprawienia szkody (art. 46 § 1 k.k.) nie może być nałożony w postępowaniu karnym, jeśli roszczenie jest przedmiotem równoległego postępowania sądowego, z uwagi na zakaz kumulowania tytułów egzekucyjnych (art. 415 § 1 k.p.k.).

Skazanie obejmujące karę niepodlegającą wykonaniu narusza przepisy o wyroku łącznym; wyrok łączny z naruszeniem art. 85 § 2 k.k. podlega uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania.

Rażąca obraza art. 216 § 1 k.k. poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności za znieważenie prowadzi do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania; przepisy przewidują jedynie grzywnę lub ograniczenie wolności za to przestępstwo.

Postępowanie w sprawie o czyn, za który zapadł już prawomocny wyrok, podlega umorzeniu jako sprzeczne z zasadą_ne bis in idem_ (art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w.). Rozstrzygnięcie wyroku nakazowego będącego w kolizji z wcześniejszym prawomocnym orzeczeniem narusza podstawowe zasady procesu karnego.

Sprawa o sygnaturze IV Ka 1888/23 przekazana do ponownego rozpoznania w związku z uchybieniami w zakresie postępowania dowodowego, w tym niedostatkiem pełnej rekonstrukcji zdarzenia. Zdaniem SN doszło do rażącego naruszenia standardów procesowych, co mogło wpływać na prawidłowość przyznania odpowiedzialności za czyn z art. 177 § 2 k.k.