W sytuacji, gdy zgon pracownika nastąpił w wyniku chorób samoistnych, bez stwierdzenia szczególnych, nadzwyczajnych okoliczności w warunkach świadczenia pracy, takie zdarzenie nie może być uznane za wypadek przy pracy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Wykonywanie pracy zgodnie z normalnymi warunkami danego stanowiska, nawet

Umowa o pracę zawarta dla pozoru, której celem jest jedynie uzyskanie korzystnych skutków w sferze ubezpieczeń społecznych, nie stanowi podstawy do objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym.

W przypadku zbiegu uprawnień do emerytury wojskowej oraz emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, osoba, która rozpoczęła służbę wojskową przed 1 stycznia 1999 r., ma prawo do wyboru tylko jednego świadczenia, wyższego lub wybranego, zgodnie z art. 95 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z pracownikiem, który naruszył swoje podstawowe obowiązki pracownicze, jest niezgodne z prawem, jeżeli naruszenia te nie miały charakteru ciężkiego, nie były wynikiem umyślności lub rażącego niedbalstwa i nie stwarzały bezpośredniego zagrożenia dla interesów pracodawcy.

Decyzja organu rentowego stwierdzająca podleganie obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jest wiążąca dla sądów w późniejszych postępowaniach dotyczących zaległości składkowych, jeżeli decyzja ta nie została skutecznie zaskarżona.

1. Zgodnie z art. 477(14) § 21 k.p.c. uchylenie decyzji organu rentowego jest możliwe tylko w przypadku rażącego naruszenia przepisów o postępowaniu oraz gdy decyzja ta dotyczy zobowiązania ubezpieczonego, wymiaru tego zobowiązania lub obniżenia świadczenia. 2. Płatnik składek, będący adresatem decyzji wydanej z urzędu, nie posiada statusu ubezpieczonego, ale status innej osoby, której praw i obowiązków