Nałożenie obowiązku poddania się terapii w warunkowym zawieszeniu kary wymaga uprzedniego wysłuchania skazanego oraz uzyskania jego zgody, co ma istotne znaczenie dla zgodności z art. 74 § 1 k.k. i skuteczności procesu leczenia.

W przypadku skazania za przestępstwo z art. 244 k.k., sąd jest zobligowany do orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym zgodnie z art. 43a § 2 k.k., co stanowi obligatoryjny środek karny.

Delegacja sędziego do sądu wyższego rzędu na czas pełnienia funkcji prezesa bez określenia konkretnego czasu trwania delegacji jest niezgodna z prawem i prowadzi do nienależytej obsady sądu, co stanowi podstawę do uchylenia orzeczenia sądowego.

Zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym, orzekany jako środek karny, musi mieć określony czas trwania zgodnie z art. 43 § 1 k.k., co obliguje sąd do sprecyzowania okresu jego obowiązywania w wyroku.

W przypadku zmiany prawa materialnego, sąd ma obowiązek ocenić czyn w świetle ustawy obowiązującej w dacie orzekania, chyba że ustawa wcześniejsza jest względniejsza dla sprawcy, co właściwie stosuje się do zmian w kwalifikacji przestępstw i wykroczeń związanych z wartością szkody.

Dla ustalenia realnego zbiegu przestępstw kluczowe jest uwzględnienie pierwszego chronologicznie orzeczonego wyroku, zaś przy orzekaniu kary łącznej nie można przekroczyć jej sumy określonej przepisami prawa karnego.

Przy orzekaniu wyroku łącznego sąd musi konsekwentnie stosować jeden stan prawny jako względniejszy dla skazanego, zgodnie z art. 4 § 1 k.k., co wyklucza mieszanie przepisów różnych stanów prawnych.

Minimalna kara grzywny przewidziana w art. 145 § 1 k.w. wynosi 500 złotych, a orzeczenie kary poniżej tej granicy bez podstaw prawnych stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.