Mandat karny nie może być podstawą do zastosowania recydywy szczególnej, o której mowa w art. 38 k.w., co uniemożliwia nadzwyczajne surowsze orzeczenie kary aresztu za wykroczenie zagrożone łagodniejszą karą.

Przy orzekaniu środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania się, sąd jest zobowiązany na podstawie art. 43 § 1 k.k. do określenia czasu trwania zakazów, co jest niezbędne dla zgodności z prawem i uniknięcia rażącej niesprawiedliwości.

Zakaz ne bis in idem, wynikający z art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen, stoi na przeszkodzie ponownemu ściganiu za ten sam czyn, gdy wcześniejsze orzeczenie zakończyło postępowanie w innym państwie, niezależnie od jego formy (skazanie, uniewinnienie, umorzenie) i przyczyn, o ile doszło do rozstrzygnięcia merytorycznego w odniesieniu do odpowiedzialności.