W przypadku sporu dotyczącego podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu osoby prowadzącej działalność gospodarczą, konieczne jest dokładne ustalenie faktycznego charakteru tej działalności, w tym okresów faktycznego jej wykonywania, oraz pełne i szczegółowe uzasadnienie sądowych rozstrzygnięć, aby umożliwić efektywną kontrolę kasacyjną.

Podstawą do powstania obowiązku ubezpieczenia w oparciu o powołany art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy systemowej jest faktyczne wykonywanie działalności pozarolniczej (art. 13 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych), w tym gospodarczej, co oznacza, że wykonywanie tejże działalności, to rzeczywista działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Prowadzenie działalności gospodarczej

Praca w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, a przed dniem 1 stycznia 1983 r., podlega zaliczeniu do okresu ubezpieczenia wymaganego do nabycia prawa do emerytury rolniczej, niezależnie od statusu domownika, w oparciu o samodzielną normę prawną zawartą w art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników

Kwalifikacja pracy jako pracy górniczej uprawniającej do emerytury górniczej nie zależy od formalnej nazwy stanowiska pracy czy struktury organizacyjnej pracodawcy, lecz od rzeczywistego charakteru wykonywanych zadań oraz ich zgodności z wymogami ustawowymi określającymi prace górniczą. Rzeczywisty charakter wykonywanych zadań przez wnioskodawcę, odpowiedzialność i zakres obowiązków związanych z nadzorem

Pomimo braku formalnego zwolnienia lekarskiego, choroba, która nie objawiła się jeszcze w pełni, ale była już obecna i wpływała na zdolność do pracy, powinna być brana pod uwagę przy ustalaniu, czy okresy niezdolności do pracy były spowodowane różnymi schorzeniami, a co za tym idzie, czy przysługuje prawo do zasiłku chorobowego za obydwa okresy.

Zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae, przepisy Kodeksu postępowania cywilnego regulujące skład sądu powinny być wykładane ściśle. W pierwszej instancji sąd rozpoznaje sprawy z zakresu prawa pracy w składzie jednego sędziego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wyjątki zasady jednoosobowego składu sądu nie mogą być interpretowane rozszerzająco.