Przepis art. 485 § 2 k.p.c. nie może być intepretowany w sposób upoważniający sąd do pomijania w przypadku rażących naruszeń praw i interesów konsumenta, w szczególności zbliżonych do wyzysku. Przy jego wykładni należy uwzględnić konstytucyjne i unijne dyrektywy interpretacyjne, a zwłaszcza zasadę zaufania obywatela do państwa, zasadę szczególnej ochrony konsumenta.

Użyty w art. 33 ust. 2 u.t.k. zwrot „przy uwzględnieniu kosztów” należy rozumieć jako „po koszcie” czy też „wyłącznie po koszcie”, w żadnym zaś razie nie należy go interpretować jako „między innymi przy uwzględnieniu kosztów”.

Rażące naruszenie przepisów prawa nie powoduje automatycznego uznania skargi nadzwyczajnej za zasadną.

W przypadku umowy konsumenckiej, sąd zobowiązany jest do zbadania z urzędu czy postanowienia umowy zawartej pomiędzy przedsiębiorcą i konsumentem mają nieuczciwy charakter. W przypadku zatem nieuwzględnienienia z urzędu niedozwolonego charakteru postanowienia umownego, które z mocy prawa nie wiąże konsumenta, dochodzi do naruszenia art. 3851 k.c.

Zobowiązania związane z działalnością jednostki budżetowej, pozostają zobowiązaniami Skarbu Państwa.