Mandat karny nie może być podstawą do zastosowania recydywy szczególnej, o której mowa w art. 38 k.w., co uniemożliwia nadzwyczajne surowsze orzeczenie kary aresztu za wykroczenie zagrożone łagodniejszą karą.

Zakaz ne bis in idem, wynikający z art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen, stoi na przeszkodzie ponownemu ściganiu za ten sam czyn, gdy wcześniejsze orzeczenie zakończyło postępowanie w innym państwie, niezależnie od jego formy (skazanie, uniewinnienie, umorzenie) i przyczyn, o ile doszło do rozstrzygnięcia merytorycznego w odniesieniu do odpowiedzialności.

Odszkodowanie za niesłuszne skazanie powinno obejmować rzeczywiste a nie hipotetyczne straty finansowe poniesione w wyniku odbycia kary, której skazany nie powinien był ponieść, z uwzględnieniem rzeczywistych przychodów i całego okresu utraty wolności oraz korzyści, które poszkodowany faktycznie by uzyskał.