Przepis art. 76 Konstytucji RP stosowany powinien być w związku z przepisami ustaw zwykłych, w tym przepisami wyznaczającymi ramy prawne ochrony praw konsumentów. Nie jest on źródłem praw podmiotowych, ale stanowi zasadę polityki państwa, którą władze publiczne mają obowiązek realizować.

Sam fakt oznaczenia słowa „prawda” cudzysłowem nie stanowi komentarza do tekstu zamieszonego sprostowania.

Nie można też uznać, że samo posługiwanie się przez przedsiębiorcę wzorcami umownymi, które nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu lub rozpoznania środka odwoławczego, zwłaszcza nadzwyczajnego, uzasadnia uchylenie zaskarżonego wyroku.

Przedawnienie to przyznanie pierwszeństwa stabilizacji stosunków społecznych nad słusznością, a istota skargi nadzwyczajnej jako instytucji daje pierwszeństwo słuszności nad stabilnością stosunków prawnych.

Za niesłuszną uznać należy praktykę orzeczniczą, polegającej na wydawaniu nakazu zapłaty przeciwko konsumentowi na podstawie samej tylko treści weksla przedstawionego przez przedsiębiorcę, bez kontroli treści umowy, na podstawie której doszło do jego wystawienia.

Biorąc pod uwagę wykładnię art. 76 Konstytucji dokonywaną przez TK w związku z wykładnią Dyrektywy 93/13, której dokonał TSUE należy stwierdzić, że sąd, przed którym prowadzone jest postępowanie nakazowe z weksla wobec konsumenta, obok przepisów kodeksu postępowania cywilnego, musi także z urzędu stosować przepisy mające na celu ochronę konsumenta. Chociaż więc TSUE orzekł w połączonych sprawach C

1. Twierdzenie, że nie jest możliwe równoczesne (w tym samym czasie, na to samo dziecko) korzystanie przez pracownika z uprawnień rodzicielskich do urlopu wychowawczego oraz do obniżenia wymiaru czasu pracy, co do zasady nie jest trafne, gdyż nie uwzględnia art. 1862 § 1 k.p., według którego w czasie urlopu wychowawczego pracownik ma prawo podjąć pracę zarobkową u dotychczasowego lub innego pracodawcy