Na ocenę sytuacji majątkowej skazanego nie powinny w żadnej mierze rzutować takie okoliczności jak nieskomplikowany charakter sprawy, sytuacja ekonomiczna Skarbu Państwa, czy też fakt nadużywania przez niego alkoholu.

Zgodnie z art. 335 § 1 k.p.k. uzgodnienie pomiędzy prokuratorem a oskarżonym może dotyczyć jedynie kar i środków karnych, nie zaś kosztów i opłat. W konsekwencji, nawet wówczas, gdy porozumienie obejmuje te kwestie, sąd nie narusza prawa procesowego orzekając co do nich odmiennie.

Fałszywa informacja nie może nigdy realizować ważnego interesu społecznego. Interesu tego nie wolno mylić z motywami, którymi kierował się dziennikarz przekazując zebrany materiał. Istnienie tego interesu nie może być oceniane z punktu widzenia złych lub dobrych intencji istniejących po stronie dziennikarza. Interes społeczny może być uznany za kryterium rozstrzygające antynomię między wolnością prasy

Treść art. 174 k.p.k., zawierająca zakaz zastępowania wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka treścią pism, zapisków i notatek urzędowych, w sposób jednoznaczny stoi na przeszkodzie dopuszczeniu w postępowaniu karnym dowodu w postaci zapisu magnetycznego na taśmie magnetofonowej, magnetowidowej czy innym nośniku magnetycznym, zawierającym uzyskane w trybie pozaprocesowym i nie przez organy procesowe

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. D. R., sąd ad quem napisał: „zważywszy, że apelacja obrońcy oskarżonego kwestionując wyjaśnienia oskarżonych w swoich wywodach zawiera zbliżoną argumentację do apelacji obrońcy oskarżonego A. M., zatem aktualne pozostają uwagi - dotyczące oceny pomówienia poczynione w odniesieniu do tej apelacji” (...) co do zasady, postępowanie takie jest dopuszczalne

1. Wyrażenie zgody na dobrowolne poddanie się sprawcy karze lub warunkowe umorzenie postępowania karnego nie może być rozumiane ani jako pojednanie się, ani tym bardziej świadczyć o naprawieniu szkody, czy choćby uzgodnieniu sposobu naprawienia w rozumieniu art. 66 § 3 k.k. 2. Jeśli w sprawie występuje więcej niż jeden pokrzywdzony, warunkiem nieodzownym zastosowania wobec sprawcy przestępstwa zagrożonego

W razie częściowego zwolnienia strony od kosztów sądowych, polegającego na zwolnieniu od uiszczenia opłaty od pisma podlegającego opłacie, pobiera się od tego pisma opłatę podstawową (art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.).

W zakładzie pracy, w którym nie ma obowiązku wprowadzenia regulaminu pracy, ustalenie elementów organizacji i porządku pracy, w tym sposobu potwierdzania obecności w pracy, następuje w drodze poleceń pracodawcy.

1. Porozumienie rozwiązujące stosunek pracy, które zmierza do wyłączenia automatyzmu prawnego kontynuacji stosunku pracy w przypadku przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę jest nieważne ze względu na sprzeczność z bezwzględnie obowiązującą normą art. 231 § 1 k.p. 2. Zgodnie z art. 231 § 1 k.p. pracodawca przejmujący zakład pracy nie może zmienić warunków pracy pracownika na jego niekorzyść z

Stan prawny wynikający z art. 5a ust. 7 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (jednolity tekst: Dz.U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25 ze zm.), ustalony art. 2 ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 150, poz. 1248) nie dotyczy terminu określonego w art. 5 ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o zmianie

1. Tytuł zawodowy magistra jest dobrem osobistym pracownika. 2. Odmowa pracodawcy wyrażenia zgody na posługiwanie się przez strażnika miejskiego w korespondencji służbowej pieczątką ujawniającą jego nazwisko poprzedzone posiadanym tytułem zawodowym nie uzasadnia zastosowania środków ochrony dóbr osobistych (art. 24 k.c. w związku z art. 300 k.p.).

Części zakładu pracy w rozumieniu art. 231 § 1 k.p. nie można utożsamiać wyłącznie ze składnikami materialnymi, ponieważ mogą ją także stanowić zadania pracodawcy.

Okresy wymienione w art. 6 ust. 2 pkt 1a i art. 7 pkt 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) nie mogą zbiegać się w czasie i art. 11 tej ustawy nie ma do nich zastosowania.

Cecha trwałości, o jakiej mowa w dyspozycji art. 156 § 1 pkt 2 k.k., musi być oceniana w perspektywie istniejącej w dacie orzekania przez sąd i w świetle poziomu wiedzy, narzędzi i umiejętności dostępnych w tym momencie, a nie z punktu widzenia przyszłych i hipotetycznych możliwości, które mogą nie nastąpić w osiągalnym czasie.

(...) kryteriów swobodnej oceny dowodów (w tym przypadku wskazań doświadczenia życiowego) nie narusza przyjęcie działania z bezpośrednim zamiarem zabójstwa, powstałym w wyniku skrajnie negatywnych emocji sprawcy działającego w warunkach art. 31 § 2 k.k. Wręcz przeciwnie, wydaje się, że trudniejsze i bardziej zawodne w realiach sprawy byłoby rozumowanie zmierzające do wykazania wystąpienia zamiaru ewentualnego

(...) Przy określaniu zakresu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, należy brać pod uwagę również treść przepisu art. 42 § 1 k.k. in fine, który nakazuje uwzględniać zagrożenie jakie dla bezpieczeństwa w komunikacji powoduje zachowanie sprawcy takiego przestępstwa. Wśród dyrektyw określających kształt rozstrzygnięcia w tym względzie powinny znaleźć się okoliczności popełnienia przestępstwa

W sprawach, w których orzeczono kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania,(...) rozstrzygnięcie kwestii kierunku kasacji - na korzyść czy na niekorzyść - wymaga rzetelnej analizy realnych skutków dla skazanego, jakie wystąpią po ewentualnym uwzględnieniu kasacji.

(...) Sąd Odwoławczy może - o ile nie uzupełnił przewodu sądowego w trybie art. 452 § 2 k.p.k. - właśnie ze względu na niewątpliwość obowiązywania w procesie karnym zasad bezpośredniości i dwuinstancyjności postępowania karnego zmienić ustalenia faktyczne i orzec odmiennie co do istoty, tylko wówczas, gdy wadliwość pierwszoinstancyjnej oceny dowodów jest tak dalece jednoznaczna, iż wręcz determinuje

Nawoływanie do nienawiści z powodów wymienionych w art. 256 k.k. - w tym na tle różnic narodowościowych - sprowadza się do tego typu wypowiedzi, które wzbudzają uczucia silnej niechęci, złości, braku akceptacji, wręcz wrogości do poszczególnych osób lub całych grup społecznych czy wyznaniowych bądź też z uwagi na formę wypowiedzi podtrzymują i nasilają takie negatywne nastawienia i podkreślają tym

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia podlega odrzuceniu, jeżeli była możliwa zmiana lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych (np. skargi kasacyjnej), a skarżący nie skorzystał z możliwości wniesienia tych środków (art. 4248 § 2 k.p.c. w związku z art. 4241 § 1 k.p.c.).

Jedną ze szkód objętych (w art. 552 § 1 i 4 k.p.k.) tym przepisem jest pogorszenie się położenia majątkowego, wywołane uniemożliwieniem poszkodowanemu uzyskania określonych źródeł utrzymania przez okres tymczasowego aresztowania. Szkoda tego rodzaju stanowi różnicę między stanem majątkowym, jaki by istniał, gdyby poszkodowany nie został pozbawiony wolności (stan hipoteczny), a stanem rzeczywistym w

Zachowane zostały w wyroku skazującym warunki zachowania tożsamości czynu zarzuconego i przypisanego. Nie zmieniły się, co oczywiste, podmiot czynu, a także czas i miejsce popełnienia. Bez zmiany określono w wyroku dobro prawne, które zostało naruszone przestępstwem i wskazano te same osoby pokrzywdzone (por. M. Cieślak - Polska procedura karna, Warszawa 1984 r., s. 300 - 303). Nie doszło zatem, wbrew

Przepis art. 294 § 1 k.k. tylko wtedy znajduje zastosowanie w kwalifikacji prawnej odnoszącej się do ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.), gdy każde z tych przestępstw dotyczyło mienia znacznej wartości.

Za oczywiste (...) uznać należy, że przy orzekaniu w przedmiocie środków karnych sąd winien mieć na uwadze przede wszystkim ich funkcję prewencyjną, odpowiadającą intencjom ustawodawcy. Nie ulega też wątpliwości, że celem regulacji zawartej w art. 42 § 2 k.k., obligującej do orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów jest czasowe wyeliminowanie z ruchu sprawcy, jako kierowcy tego rodzaju pojazdu, który