Nawet niedopuszczalna zmiana umowy o pracę na czas nie określony na umowę o pracę na czas określony w trybie wypowiedzenia warunków pracy (art. 42 KP) jest skuteczna i może być wzruszona na podstawie orzeczenia sądu przywracającego do pracy na poprzednich warunkach.

Naruszenie art. 30 § 4 KP może polegać na niewskazaniu w ogóle przyczyny rozwiązania umowy o pracę lub na pozornym, niewystarczająco jasnym i konkretnym jej wskazaniu. Kwestia dostatecznie konkretnego i zrozumiałego dla pracownika wskazania przyczyny jest podlegającą ustaleniu okolicznością faktyczną.

Pracownik ma prawo powstrzymywania się od wykonywania pracy we wskazanym przez pracodawcę pomieszczeniu, tylko wówczas, jeżeli warunki pracy nie odpowiadają przepisom bezpieczeństwa i higieny pracy lub stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla jego zdrowia lub życia (art. 210 § 1 KP).

Pracodawca nie może uchylić się od obowiązku ponownego zatrudnienia pracownika na podstawie art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.) z powołaniem się na to, że w chwili zatrudnienia nowych pracowników zwolniony poprzednio pracownik

Z art. 378 § 1 KPC nie wynika obowiązek rozważenia przez sąd drugiej instancji wszystkich zarzutów apelacji.

Sąd drugiej instancji nie ma obowiązku udzielania wskazówek o sposobie i terminie wniesienia kasacji, przy doręczeniu na wniosek odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem stronie, która pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy, nie była obecna przy ogłaszaniu wyroku.

Kasacja, w której jako stronę wskazano organ rentowy inny niż ten, który wydał decyzję będącą przedmiotem rozstrzygnięcia zaskarżonego kasacją orzeczenia sądu drugiej instancji, jest niedopuszczalna z mocy art. 392 § 1 KPC i podlega odrzuceniu.

Postawienie w kasacji zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd drugiej instancji rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie

Radca prawny reprezentujący osobę fizyczną powinien wykazać swoją zdolność postulacyjną. W tym celu konieczne jest złożenie oświadczenia, po myśli art. 89 § 3 k.p.c. Zaniechanie tego oświadczenia powoduje, że przedłożone pełnomocnictwo należy ocenić jako dokument dotknięty brakiem formalnym.

Art. 247 k.p.c. nie dotyczy prowadzenia dowodu ze świadków lub z przesłuchania stron na okoliczności, jakie zdarzyły się po zakończeniu aktu spisywania dokumentu.

Świadczeniami z art. 18 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.) są objęte także następstwa niezdolności do pracy pozostające w bezpośrednim związku ze skutkiem nagłego urazu zewnętrznego, wynikające z pogłębienia lub przyśpieszenia objawów procesów chorobowych samoistnych, istniejących

Stwierdzenie u wnioskodawcy schorzenia powodującego szczególne naruszenie sprawności organizmu, uzasadniającego zaliczenie do III grupy inwalidztwa (§ 25 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierpnia 1983 r. w sprawie składu komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, trybu postępowania, trybu kierowania na badania przez te komisje oraz szczegółowych zasad ustalania

Osoba nie wykonująca faktycznie działalności gospodarczej z powodu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania stosunku pracy nie podlega obowiązkowi ubezpieczenia społecznego z tytułu prowadzenia tej działalności przez okres pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia.