Wykorzystywanie nieruchomości przez przedsiębiorcę do działalności gospodarczej determinuje jej związek z działalnością gospodarczą, uzasadniając zastosowanie najwyższej stawki podatku od nieruchomości, chyba że istnieją trwałe przeszkody techniczne uniemożliwiające takie wykorzystanie.

Za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), może być uznane naruszenie art. 258 tej ustawy, w sytuacji, gdy organ podatkowy wygasza na jego podstawie wadliwą decyzję ustalającą wymiar zobowiązania podatkowego, mimo niewystąpienia żadnej z przesłanek wskazanych w tym przepisie.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na brak naruszenia przepisów prawa procesowego, dotyczących zasady prawdy obiektywnej i swobodnej oceny dowodów, w kontekście wyceny nieruchomości.

Decyzja organu stwierdzająca nieważność wcześniejszej decyzji wygaśnięcia, mimo że nieostateczna, wiąże organ w zakresie skutków prawnych do czasu jej formalnego wzruszenia, co uzasadnia uchylenie sprzecznej decyzji podatkowej.

Decyzja wykazująca rażące naruszenie normy prawnej, innoscydentne w kontekście art. 258 o.p., nie może pozostawać w obrocie prawnym i powinna być stwierdzona jako nieważna. Prawodawstwo nie przewiduje elastyczności w ocenie skutków społecznych i gospodarczych dla stwierdzenia rażącego naruszenia prawa.

NSA stwierdza, że instrumentality postępowania skarnego nie stwierdzono. Ponowne procedowanie uwzględnia zgodność działań z orzecznictwem dot. zawieszeń przedawnienia.

Faktura, która nie odzwierciedla rzeczywiście przeprowadzonej transakcji gospodarczej, nie stanowi prawidłowego dowodu poniesienia kosztu podatkowego i nie może być podstawą ustalenia dochodu ani zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Opodatkowanie nieruchomości jako związanych z działalnością gospodarczą jest zasadne na mocy art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., gdy budynki są własnością przedsiębiorcy, a zwykłe posiadanie ich wiąże się z możliwością ich wykorzystania w działalności.

Transakcje mające charakter całkowicie sztucznej konstrukcji, oderwane od rzeczywistości gospodarczej i stworzone wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej, stanowią nadużycie prawa, a podatnikowi nie przysługuje w takim przypadku prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zarzut naruszenia zasady praworządności, o której mowa w art. 120 Ordynacji podatkowej, musi być powiązany z naruszeniem konkretnych przepisów proceduralnych regulujących postępowanie dowodowe, gdyż tylko wtedy może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej.

Uczestnictwo w "karuzeli podatkowej" oraz świadomość uczestnictwa w procederze oszukańczym wyklucza prawo do odliczenia VAT, nawet w przypadku działania w dobrej wierze, jeśli celem transakcji było uzyskanie nienależnej korzyści podatkowej.

Stwierdzenie wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość podatku w formie karty podatkowej z powodu uchybienia obowiązkowi informacyjnemu jest uzasadnione i nie narusza prawa, nawet przy argumentacji dotyczącej przedawnienia.

Złożenie wniosku o zawieszenie kontroli podatkowej, które dotyczy kwestii proceduralnych i odnosi się do prowadzonej kontroli, nie stanowi podstawy do odmowy zawieszenia lub wszczęcia odrębnego postępowania, jeżeli brak jest wpływu postępowania na wynik kontroli.

Skarga kasacyjna niezasadna; brak przewlekłości w działaniach kontrolnych organu podatkowego uzasadniony skomplikowaną i złożoną naturą sprawy.

Niedopełnienie przez podatnika obowiązku informacyjnego o zmianach mających wpływ na wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej skutkuje wygaśnięciem decyzji o opodatkowaniu tą formą i nakłada obowiązek zapłaty podatku na zasadach ogólnych.

Czynność prawna związana z otrzymaniem odszkodowania za zniszczone składniki majątku i utracone zyski w SSE, jeżeli pożar miał miejsce na terenie strefy i odnosił się do działalności objętej zezwoleniem, kwalifikuje się do przychodów z działalności strefowej zwolnionych od podatku dochodowego od osób prawnych.

Organy podatkowe nie dopuściły się przewlekłości w prowadzeniu kontroli podatkowej, a przyczyny przedłużania czasu trwania wynikały z konieczności dogłębnej i kompleksowej analizy złożonego materiału dowodowego oraz istotności podejmowanych czynności.

Budynki znajdujące się na gruncie przedsiębiorcy mogą być traktowane jako związane z działalnością gospodarczą, niezależnie od ich aktualnego stanu technicznego i faktycznego wykorzystania, jeśli stanowią składnik majątkowy przedsiębiorstwa, co przesądza o opodatkowaniu ich najwyższą stawką podatkową od nieruchomości.

Decyzje nieostateczne wiążą organ podatkowy od chwili ich doręczenia i powinny być uwzględniane w obrocie prawnym do czasu ich wzruszenia. Organ prawidłowo uchylił wcześniejszą decyzję opodatkowującą nieruchomość, powołując się na nieważność decyzji wygaszającej pierwotne zobowiązanie podatkowe.

Budynki przedsiębiorcy, które mogą być używane do działalności gospodarczej, podlegają opodatkowaniu najwyższą stawką podatku od nieruchomości, bez względu na ich aktualne użycie w tej działalności.

Budynki przedsiębiorcy, które mogą być w przyszłości wykorzystane do działalności gospodarczej lub są elementem planowanej inwestycji, podlegają najwyższej stawce podatkowej wynikającej z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., niezależnie od ich obecnego stanu technicznego.