Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego na podstawie art. 61a § 1 K.p.a. jest niedopuszczalna w przypadku, gdy ustalenie interesu prawnego wymaga postępowania dowodowego.

Odmowa wszczęcia postępowania nadzwyczajnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z powodu upływu 30 lat od jej doręczenia w oparciu o art. 158 § 3 k.p.a. jest niezasadna, jeśli wniosek o jej wszczęcie złożono przed wejściem w życie nowych przepisów. Decyzje administracyjne podlegają ocenie na podstawie stanu prawnego obowiązującego w chwili składania wniosku.

Włączenie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków bez zapewnienia właścicielowi czynnego udziału w postępowaniu narusza jego prawo własności i jest bezskuteczne (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2025 r., sygn. akt II OSK 1499/24).

Minister, odmawiając wszczęcia postępowania badania nieważności decyzji komunalizacyjnej, naruszył art. 61a § 1 k.p.a.; decyzja ta musi być oceniona w kontekście dopuszczalności obalenia domniemania własności Skarbu Państwa i przewidywanej istnienia interesu prawnego.

Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej nie może opierać się na domniemanym braku przymiotu strony, gdy wymaga to dokonania wyjaśnień i badań dowodowych; interes prawny musi być gruntownie zweryfikowany w toku postępowania.

Odmowa wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest niemożliwa, gdyż taka ocena interesu prawnego wnioskodawcy wymaga postępowania wyjaśniającego. W przypadku wątpliwości co do przymiotu strony, jej ustalenie wymaga pełnego procesu dowodowego, uwzględniającego wszystkie przeprowadzane postępowania administracyjne związane z nieruchomością.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygnaturze K 38/13 skutkuje koniecznością pominięcia niekonstytucyjnego kryterium temporalnego przy orzekaniu w sprawach o świadczenia pielęgnacyjne. Organy administracyjne mają obowiązek zastosować art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, uwzględniając wyrok Trybunału w punkcie zgodności z konstytucją.

NSA: Sporządzenie planu miejscowego sprzecznego z ustaleniami studium skutkuje jego nieważnością. Przekroczenie dopuszczalnych parametrów zabudowy stanowi naruszenie władztwa planistycznego gminy i jest podstawą do unieważnienia uchwały w tej części.

Decyzja przyznająca odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość, już wcześniej rozstrzygnięta decyzją ostateczną, jest nieważna, gdyż kwestia ta została uprzednio prawomocnie rozstrzygnięta na podstawie ówczesnych przepisów prawa.

Status strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę wynika z obszaru oddziaływania obiektu. Brak obiektywnych ograniczeń w zabudowie nieruchomości uniemożliwia uznanie występowania interesu prawnego w rozumieniu Prawa budowlanego.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, iż nieważność uchwały Rady Miejskiej w Drobinie w zakresie przewidywania inwestycji na gruntach leśnych i rolnych bez wymaganych zgód, jest zgodna z prawem, przez co oddalono skargę kasacyjną.

W postępowaniu o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją administracyjną określającą pozwolenie na budowę, dla uznania legitymacji strony należy wykazać interes prawny oparty na przepisach prawa materialnego, wpływających na realne możliwości zagospodarowania nieruchomości.

Samodzielne lokale mieszkalne wyodrębnione w budynku rozbudowanym po obowiązującej dacie nie podlegają wyłączeniu zgodnie z art. 2 ust. 1b i 1c ustawy o własności lokali, wymagając spełnienia aktualnych przepisów.

Błędne przyjęcie frontu terenu i wadliwe wyznaczenie obszaru analizy narusza art. 61 ust. 5a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co skutkuje koniecznością uchylenia decyzji o warunkach zabudowy ze względu na brak podstaw do prawidłowego zastosowania zasady dobrego sąsiedztwa.