Nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę za naruszenie przepisów o transporcie drogowym jest uzasadnione, jeśli przedsiębiorca nie wykaże skutecznie właściwej organizacji i dyscypliny pracy, a odpowiedzialność ta ma charakter obiektywny z wyjątkiem przypadków, gdy przedsiębiorca udowodni brak wpływu na powstałe naruszenia.

Rada gminy na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi może jedynie ustalać zasady usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych, nie ma jednak kompetencji do wprowadzania zakazów lokalizacji tych miejsc w określonych miejscach.

W przypadku wielokrotnego niewypłacenia przez zakład ubezpieczeń odszkodowań w terminie określonym w art. 14 ust. 1 lub 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, KNF jest zobligowana do zastosowania środków nadzorczych przewidzianych w art. 362 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, co może obejmować nałożenie kary pieniężnej.

Organy administracji, stosując wagi podlegające prawnej kontroli metrologicznej, są zobowiązane do uwzględniania dopuszczalnych błędów pomiarowych określonych w przepisach prawa metrologicznego.

Organy administracji publicznej, stosujące w toku wykonywania zadań publicznych przyrządy pomiarowe podlegające prawnej kontroli metrologicznej, mają obowiązek uwzględniania ustalonych normatywnie wartości błędów granicznych dopuszczalnych wskazań tych przyrządów w użytkowaniu, nawet przy formalnej ważności legalizacji urządzenia.

Skrócenie wymaganego skróconego okresu odpoczynku dziennego kierowcy powinno być sankcjonowane jedynie jedną, wyższą karą wynikającą z łącznego czasu skrócenia, a nie sumą kar za każde poszczególne naruszenie.

Odpowiedzialność administracyjna za naruszenie przepisów o transporcie drogowym ma charakter obiektywny i wystarczające jest stwierdzenie samego faktu naruszenia, niezależnie od winy czy świadomości przedsiębiorcy.

Niedopuszczalne jest sumowanie kar administracyjnych za przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu oraz skrócenie minimalnego okresu odpoczynku dziennego kierowców, jeżeli nie wynika to wprost z ustawy. Naruszenia zawierające w sobie czyny 'współukarane' winny powodować uruchomienie kolejnej, wyższej sankcji, ale nie sumowanie sankcji za wszystkie czyny łącznie.

Umowa o prowadzenie wykładów będących przedmiotem indywidualnym, niepowtarzalnym dziełem naukowym może być uznana za umowę o dzieło, natomiast przekazanie określonej wiedzy, wymagające staranności działania bez cech indywidualizacji, stanowi umowę o świadczenie usług.

Na podmiocie wykonującym przewóz drogowy spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności egzoneracyjnych, takich jak niemożność przeprowadzenia badania technicznego z powodu sytuacji nadzwyczajnych, przy czym brak takiego wpływu musi być realnie wykazany dowodami.

Sumowanie administracyjnych kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym dotyczących czasu pracy kierowców, takich jak przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy i skrócenie wymaganego regularnego okresu odpoczynku dziennego, jest niedopuszczalne, jeśli przepisy załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym nie przewidują takiego nakazu wprost.

Umowy na przeprowadzenie wykładów z zakresu nauki języka angielskiego, obejmujące takie czynności jak opracowanie sylabusów, materiałów dydaktycznych, przeprowadzanie zaliczeń i konsultacji, w braku wytworzenia jednorazowego, samoistnego rezultatu, kwalifikują się jako umowy o świadczenie usług, a nie umowy o dzieło.

Umowy o świadczenie usług edukacyjnych, w tym przeprowadzenie wykładów i opracowanie sylabusów, nie mogą być uznawane za umowy o dzieło, gdyż nie prowadzą do osiągnięcia konkretnego, zindywidualizowanego rezultatu.

Umowa o przeprowadzenie wykładów, zajęć dydaktycznych i opracowanie materiałów dydaktycznych nie może zostać uznana za umowę o dzieło, jeśli jej przedmiotem nie jest uzyskanie z góry określonego, samoistnego rezultatu, a jedynie świadczenie usług edukacyjnych.