Przyznanie świadczenia z art. 83 ust. 1 ustawy emerytalnej wymaga ustalenia nadzwyczajnych okoliczności powodujących brak spełnienia warunków ustawowych do renty lub emerytury. Odmowa organu ZUS winna być uzasadniona pełnym zgromadzeniem materiału dowodowego i rozważeniem wszystkich istotnych aspektów stanu faktycznego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja administracyjna o zwrocie nieruchomości i ustanowieniu zabezpieczenia finansowego, mimo częściowo błędnej interpretacji, spełnia wymogi prawne; zarzuty proceduralne skargi kasacyjnej są nieskuteczne.

Na postanowienie uzgodnieniowe dotyczące warunków środowiskowych nie przysługuje zażalenie; jego zaskarżenie jest możliwe wyłącznie w postępowaniu odwoławczym od decyzji głównej, co zgodne jest z prawem unijnym i krajowym.

Nie istnieje obowiązek przeprowadzenia pełnej oceny oddziaływania na środowisko dla inwestycji drogowej o ograniczonym charakterze, gdy opinie organów współdziałających nie wykazują potrzeby jej przeprowadzenia.

NSA uznał, że brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla budowy obwodnicy Tyczyna był zasadny, ponieważ nieskutecznie podważono kompletność i wartości dowodowe zgromadzonego materiału. Skargę kasacyjną oddalono.

Ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o odpadach nakłada obowiązek uzupełnienia zezwoleń na odpady w terminie, a jego niedochowanie skutkuje ich wygaśnięciem, co nie może być zastąpione wnioskiem o nowe pozwolenie zintegrowane.

Naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. przez organ administracji publicznej, polegające na pozornym umożliwieniu strony do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem decyzji, może skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny.

Wprowadzenie limitów czasowych na stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnych z rażącym naruszeniem prawa, zgodnie z ustawą zmieniającą KPA z 2021 r., jest zgodne z Konstytucją RP oraz europejskimi standardami prawnymi.

Decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności dekretowego wywłaszczenia jest prawidłowa, gdyż brak charakterystycznych wad prawnych w decyzji nie uchybia przesłankom z art. 156 § 1 k.p.a.

Zdolność przedsiębiorstwa do zatrudnienia, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. B ustawy nacjonalizacyjnej, dotyczy potencjalnej zdolności zatrudnienia pracowników, a nie ich faktycznego stanu zatrudnienia w dacie wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej z dnia 5 lutego 1946 r.

Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej z racji jej rażącego naruszenia prawa wymaga wykazania oczywistej sprzeczności decyzji z przepisem będącym jej podstawą prawną. Rażące naruszenie prawa oznacza oczywistą sprzeczność treści decyzji z jej podstawą prawną, co uzasadnia jej nieważność.

Brak legitymacji prawnej skarżącej do działania w postępowaniu dotyczącym sprawdzenia podlegania nieruchomości reformie rolnej przez dekret PKWN, skutkujący umorzeniem postępowania wobec nieudokumentowanego tytułu prawnego jej poprzedników na dzień dekretu.

Nieruchomość pozostająca w dniu 27 maja 1990 r. we władaniu przedsiębiorstwa państwowego, bez udokumentowanego prawa zarządu, staje się z mocy prawa własnością gminy zgodnie z ustawą komunalizacyjną.

Czynności polegające na sporządzeniu protokołów oględzin i szacowania ostatecznego szkód łowieckich jako czynności z zakresu administracji publicznej podlegają kognicji sądów administracyjnych, co uzasadnia dopuszczalność skargi na bezczynność w tym zakresie.

Złożenie wniosku o nowe pozwolenie zintegrowane nie spełnia obowiązku z art. 14 ust. 1 ustawy nowelizującej; tylko złożenie wniosku o zmianę posiadanych zezwoleń, zgodne z przepisami, zapobiega wygaśnięciu zgodnie z art. 14 ust. 4.

Zarządzenie pokontrolne organu administracji publicznej musi uwzględniać zastrzeżenia kontrolowanego podmiotu zgłoszone w trybie art. 340 ust. 3 u.p.w.; wydanie zarządzenia bez tej analizy stanowi naruszenie prawa, uzasadniające jego uchylenie.

Organ odwoławczy zobowiązany jest do rzetelnego rozpatrzenia wszelkich zebranych dowodów oraz stanowiska strony, zanim wyda decyzję. Pominięcie tych elementów może skutkować uchyleniem decyzji z uwagi na naruszenie procedur administracyjnych.

NSA uznał, że w świetle toczącego się postępowania dekretowego i braku jego ostatecznego rozstrzygnięcia, organ administracyjny nie posiada wystarczających podstaw do wydania zaświadczenia o stanie prawnym budynku na podstawie istniejących dokumentów.

Brak wiedzy osoby uprawnionej o śmierci dłużnika alimentacyjnego wyklucza uznanie świadczeń z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane, co oznacza brak podstaw do ich automatycznego zwrotu z odsetkami.