Art. 115a ustawy o Policji, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, powinien być interpretowany zgodnie z wymogami konstytucyjnymi i stosowany retrospektywnie dla okresów sprzed 6 listopada 2018 r., co uzasadnia przyznanie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop zgodnie z mnożnikiem 1/21. Skargę kasacyjną Komendanta Wojewódzkiego Policji oddalono.

Decyzje organów administracyjnych dotyczące wygaśnięcia stosunku służbowego muszą opierać się na pełnej i wiarygodnej analizie materiału dowodowego, z uwzględnieniem kwalifikacji, przebiegu służby i dotychczasowego miejsca zamieszkania funkcjonariusza. Organy administracji publicznej winny dochować należytej staranności w gromadzeniu i ocenie dowodów, a wybiórcze ich traktowanie narusza zasady praworządności

Nie można skutecznie zarzucać naruszenia prawa procesowego z powodu pominięcia spadkobierców w postępowaniu administracyjnym, gdy ustalenie stron nastąpiło na podstawie oświadczeń, a zarzut dotyczy innego podmiotu niż skarżący. Skarga kasacyjna oddalona.

Orzeczenie NSA potwierdza, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody w stosowaniu art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r.; decyzje odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu zostały słusznie uchylone.

Wobec stwierdzenia niekonstytucyjności części regulacji dotyczących przelicznika ekwiwalentu urlopowego, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż przy ustalaniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop należy stosować art. 115a ustawy o Policji w konstytucyjnym brzmieniu, tj. uwzględniając przelicznik 1/21.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie zmienia zasad ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, lecz odnosi się do jego przyznania na zasadach obowiązujących przed 6 listopada 2018. Sąd oddalił skargę kasacyjną, przyjmując, że wyrok WSA, mimo błędnego uzasadnienia, jest zgodny z prawem.

Bezczynność organu administracji publicznej, mimo zachodzenia jej przesłanek, nie zawsze kwalifikuje się jako rażące naruszenie prawa, wynikające z braku wydania postanowienia. Organ musi wykazać brak działań sprzecznych z prawem, co uchyla możliwość zasądzenia roszczeń na tej podstawie.

Przetwarzanie danych osobowych w celach oceny zdolności kredytowej przez bank jest dopuszczalne wyłącznie do momentu zawarcia umowy kredytowej. Brak zawarcia umowy skutkuje koniecznością usunięcia danych, jeśli osoba, której dane dotyczą, wyrazi takie żądanie. Dalsze przechowywanie danych nie jest uzasadnione prawnie.

Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, wydana na rzecz szkoły i uczniowskiego klubu sportowego, nie stanowi rażącego naruszenia prawa, nawet jeżeli przedsięwzięcie związane jest z dodatkowymi celami podmiotów prywatnych.

Przyznanie świadczenia z art. 83 ust. 1 ustawy emerytalnej wymaga ustalenia nadzwyczajnych okoliczności powodujących brak spełnienia warunków ustawowych do renty lub emerytury. Odmowa organu ZUS winna być uzasadniona pełnym zgromadzeniem materiału dowodowego i rozważeniem wszystkich istotnych aspektów stanu faktycznego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja administracyjna o zwrocie nieruchomości i ustanowieniu zabezpieczenia finansowego, mimo częściowo błędnej interpretacji, spełnia wymogi prawne; zarzuty proceduralne skargi kasacyjnej są nieskuteczne.

Na postanowienie uzgodnieniowe dotyczące warunków środowiskowych nie przysługuje zażalenie; jego zaskarżenie jest możliwe wyłącznie w postępowaniu odwoławczym od decyzji głównej, co zgodne jest z prawem unijnym i krajowym.

Nie istnieje obowiązek przeprowadzenia pełnej oceny oddziaływania na środowisko dla inwestycji drogowej o ograniczonym charakterze, gdy opinie organów współdziałających nie wykazują potrzeby jej przeprowadzenia.

NSA uznał, że brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla budowy obwodnicy Tyczyna był zasadny, ponieważ nieskutecznie podważono kompletność i wartości dowodowe zgromadzonego materiału. Skargę kasacyjną oddalono.

Ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o odpadach nakłada obowiązek uzupełnienia zezwoleń na odpady w terminie, a jego niedochowanie skutkuje ich wygaśnięciem, co nie może być zastąpione wnioskiem o nowe pozwolenie zintegrowane.

Naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. przez organ administracji publicznej, polegające na pozornym umożliwieniu strony do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem decyzji, może skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny.

Wprowadzenie limitów czasowych na stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnych z rażącym naruszeniem prawa, zgodnie z ustawą zmieniającą KPA z 2021 r., jest zgodne z Konstytucją RP oraz europejskimi standardami prawnymi.

Decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności dekretowego wywłaszczenia jest prawidłowa, gdyż brak charakterystycznych wad prawnych w decyzji nie uchybia przesłankom z art. 156 § 1 k.p.a.

Zdolność przedsiębiorstwa do zatrudnienia, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. B ustawy nacjonalizacyjnej, dotyczy potencjalnej zdolności zatrudnienia pracowników, a nie ich faktycznego stanu zatrudnienia w dacie wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej z dnia 5 lutego 1946 r.