Działki gruntu wydzielone pod drogi wewnętrzne dojazdowe, a nie pod drogi publiczne, nie przechodzą z mocy prawa na własność gminy i nie przysługuje za nie odszkodowanie zgodnie z art. 98 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W postępowaniu opartym na art. 29 ustawy Prawo wodne z 2001 roku, organy administracyjne są zobowiązane do dokładnej weryfikacji opinii biegłego, w tym także do ustosunkowania się do zarzutów strony podniesionych wobec tej opinii, gdyż tylko wówczas możliwe jest pełne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

Bezczynność w udostępnianiu informacji publicznej dotyczącej środowiska może zostać uznana za nie mającą miejsca z rażącym naruszeniem prawa, jeśli jest konsekwencją błędnej oceny charakteru prawnego złożonego wniosku.

Decyzja o uzgodnieniu warunków zabudowy na terenach szczególnego zagrożenia powodzią nie wymaga od Inwestora posiadania decyzji zwalniającej z zakazów z art. 176 ust. 1 Prawa wodnego na etapie uzgodnienia, a ocena zgody wodnoprawnej i zagrożeń powodziowych powinna być dokonana przez organ wydający decyzję o warunkach zabudowy.

Przesłanki wynikające z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, dotyczące poszanowania uzasadnionych interesów osób trzecich, muszą być interpretowane w sposób obiektywny, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. O naruszeniu interesu osób trzecich można mówić jedynie wtedy, gdy zostaną naruszone w tym względzie konkretne przepisy

Dieta radnego nie jest wynagrodzeniem za pracę, lecz ekwiwalentem poniesionych kosztów oraz utraconych korzyści związanych z pełnieniem mandatu. Zasady ustalania diet mogą być różnorodne i dostosowane do specyfiki lokalnej, o ile nie naruszają przepisów prawa.

Brak określenia wartości ograniczonego prawa rzeczowego, jakim jest służebność gruntowa, oraz pominięcie osób uprawnionych do tego prawa w postępowaniu, stanowi naruszenie przepisów prawa, które może mieć istotny wpływ na wynik sprawy odszkodowawczej.