Postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego o zwrocie wniosku skarżącej Spółki, dotyczącego aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, zostało wydane bez podstawy prawnej, co skutkuje jego nieważnością.

Art. 100c i 100d ustawy o pomocy, obejmujące wszystkich cudzoziemców, nie są sprzeczne z dyrektywą 2011/98/UE i konstytucją, lecz wprowadzają jedynie czasowe ograniczenie prawa do rozpatrzenia wniosku w sytuacjach nadzwyczajnych.

Przepisy art. 100c i 100d Specustawy ukraińskiej stosuje się do wszystkich cudzoziemców, nie naruszając prawa unijnego ani Konstytucji; stwierdzone przez WSA przedłużenie terminów było uzasadnione sytuacją kryzysową, co wykluczało bezczynność organu.

Najemca lokalu, nieposiadający prawa rzeczowego do gruntu, nie ma interesu prawnego uprawniającego do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji o ustanowieniu użytkowania wieczystego. Skarga kasacyjna niespełniająca wymogów formalnych nie może być rozpatrzona.

Przepisy art. 100c i art. 100d specustawy ukraińskiej dotyczą wszystkich cudzoziemców, a przedłużenie ich obowiązywania poza datę 30 czerwca 2024 r. przy braku rzeczywistego zagrożenia, narusza zasady prawa do sądu i proporcjonalności, nie uzasadniając opisanego opóźnienia.

Decyzja organu administracji w przedmiocie warunków zabudowy korzysta z wzmocnionej mocy dowodowej, gdy oparta jest na eksperckiej analizie urbanistyczno-architektonicznej. Zarzuty strony muszą być wsparte dowodami o oczywistej błędności lub nielogiczności tej analizy, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Prace ziemne mogą stanowić budowlę ziemną, gdy tworzą całość techniczno-użytkową, regulowaną przez Prawo budowlane; uchybienia w ustaleniu stanu faktycznego nakazują ponowne rozpatrzenie sprawy.

Zawieszenie postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy, na podstawie art. 62 ust. 1 u.p.z.p., jest niezasadne, gdy brak realnej perspektywy ukończenia planu miejscowego w ustawowym terminie, co stanowi naruszenie przepisów dotyczących uznania administracyjnego.