Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "c" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1994 r., podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków poniesionych w roku podatkowym na cele mieszkaniowe podatnika przeznaczonych na wkład budowlany lub mieszkaniowy do spółdzielni mieszkaniowej wniesiony

Z dyspozycji art. 75 par. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego nie można wysnuć wniosku, że organ powinien dopuścić i przeprowadzić każdy dowód. Z gramatycznego brzmienia tego przepisu wynika natomiast, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Skoro zatem istotne okoliczności zostały wyjaśnione w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, to brak

1. Powołanie w art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ art. 57 tego prawa należy rozumieć w ten sposób, że do użytkowania obiektu budowlanego można przystąpić po zawiadomieniu właściwego organu złożonym w wymaganej formie /art. 57/. Dołączenie do zawiadomienia o zakończeniu budowy dokumentów wymienionych w art. 57 jest wymogiem ustawowym dla tego zawiadomienia

Ustanowiony w art. 18 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ warunek wywiezienia lub przywiezienia towaru będącego przedmiotem czasowego przywozu lub wywozu w ustalonym terminie należy rozumieć łącznie jako jeden warunek, którego niedopełnienie powoduje przekształcenie się odprawy celnej czasowej w odprawę ostateczną, a podmiot, który dokonał czasowego przywozu

Zamontowanie w sklepie sufitu podwieszanego wraz z zainstalowanym w nim oświetleniem halogenowym nie stanowi zwykłego remontu tegoż pomieszczenia, a jest ulepszeniem lokalu, gdyż tego rodzaju sufit i oświetlenie niewątpliwie podnoszą stan techniczny i użytkowy sklepu. Zgodnie zatem z regulacją art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U

Incydentalne postanowienie wydane przez organ odwoławczy /zlecenie organowi I instancji przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w określonym zakresie/ nie należy do żadnej grupy postanowień, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Przepisy ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ odmiennie w stosunku do poprzedniego uregulowania /Dział IV Kpa/ dopuszczają możliwość skargi na kasatoryjne decyzje organów odwoławczych. W takim przypadku przedmiotem kontroli i oceny Sądu jest to, czy organ wydający taką decyzję nie przekroczył swoich uprawnień określonych w art. 138 par. 2 Kpa

Z gramatycznej wykładni art. 21 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wynika, że ustawodawca ściśle określił sytuacje, kiedy następuje zwrot bezpośredni, a kiedy pośredni nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

1. Wyjątkowość art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ polega m.in. na tym, iż poczynione na jego podstawie ustalenia faktyczne mają znaczenie wyłącznie takie, jakie nadaje im ten przepis. Wywołują zatem ograniczone skutki nawet w ramach prawa podatkowego i nie tylko nie mogą być podstawą roszczeń cywilnych, ale i wymiaru innych

Umowa sprzedaży przedsiębiorstwa podlega opłacie skarbowej w wysokości będącej sumą opłat od sprzedaży rzeczy i praw majątkowych składających się na przedsiębiorstwo /mienie przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych - Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./.

Rachunki, przedstawione organom administracyjnym, dokumentujące poniesienie przez podatniczkę wydatków na cele mieszkaniowe zostały wystawione na prowadzoną przez nią wówczas firmę, na cele inwestycyjne, a z treści przepisu art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "g" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ wynika jednoznacznie, iż wydatki tam określone

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 42 ustawy dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na modernizację środków trwałych podlegających amortyzacji, jeżeli wydatki te zwiększają wartość tych środków, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Nie można uznać zwrotu bonifikaty na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej jako bezpośredniego kosztu sprzedaży przedmiotowego mieszkania albowiem zwrot bonifikaty wynika z cywilnoprawnego zobowiązania podczas gdy z gramatycznej wykładni tegoż art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że do kosztów sprzedaży można zaliczyć

Z treści par. 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 140 poz. 787/ wynika jednoznacznie, iż zastosowanie określonego w nim uregulowania może mieć miejsce wówczas, gdy podatnik prowadzi działalność w rozmiarach uzasadniających podwyższenie lub obniżenie stawki. Nie więc zamiar czy deklaracja złożona wcześniej przez podatnika stanowi podstawę

Stosownie do art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 358 ze zm./ przy ocenie zachowania terminu do wniesienia skargi nie ma zastosowania art. 65 par. 2 Kpa. Rządzą tutaj reguły procedury cywilnej i zgodnie z jej przepisami i jednolitym w zakresie orzecznictwem sądowym, dniem wniesienia środka odwoławczego jest dzień jego złożenia /nadania w urzędzie

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ od dochodu uzyskanego w roku podatkowym odlicza się poniesione przez podatnika w tym samym roku wydatki na budowę budynku mieszkalnego. Jeżeli natomiast podatnik poniósł wydatki w danym roku podatkowym na budowę domu i zaciągnął na ten cel w tym samym roku kredyt

1. Konstrukcja całego art. 138 Kpa dowodzi, iż dopuszczalność wydania przez organ odwoławczy decyzji w trybie par. 2 stanowi wyjątek od zasady płynącej z par. 1 i sprowadzającej się do obowiązku merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie. 2. Sąd administracyjny nie jest władny do zastępowania organów administracji państwowej w rozstrzyganiu spraw administracyjnych.

Stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jednym z koniecznych warunków dopuszczalności skargi jest wyczerpanie środków odwoławczych w postępowaniu administracyjnym. Takim środkiem w przypadku skargi na bezczynność organu będzie zażalenie z art. 37 Kpa. Bez względu na formę czynności, jaką podejmie organ właściwy do rozpoznania

Odsetki w prawie podatkowym, podobnie jak w prawie cywilnym /art. 481 par. 1 Kc/, są wynikiem samej zwłoki dłużnika i ich powstanie jest niezależne od przyczyn zwłoki.

Pod rządem ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ dopuszczalność skargi na decyzję kasacyjną /wydaną w trybie art. 138 par. 2 Kpa/ nie powinna budzić wątpliwości. Podstawy jednak prowadzące do uwzględnienia takiej skargi są różne od podstaw, jakie będą miały miejsce przy kontroli sądowej ostatecznych decyzji merytorycznie rozstrzygających sprawę

1. W sprawach ze skarg na bezczynność organów administracyjnych Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, biorąc za podstawę stan rzeczy /prawny i faktyczny/ istniejący w chwili zamknięcia rozprawy /art. 316 par. 1 Kpc w zw. z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. 2. W obecnym stanie prawnym z dwu możliwych skarg - na bezczynność organu

Przyjęta w procedurze administracyjna konstrukcja umorzenia postępowania w drodze decyzji powoduje, iż stabilność decyzji ostatecznej o umorzeniu postępowania korzysta z tej samej ochrony jak każda inna decyzja. Wzruszenie jej może nastąpić jedynie w jednym z nadzwyczajnych trybów przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego, a nowa decyzja w tej samej sprawie wydana w zwyczajnym trybie

Przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie wiążą kwestii możliwości obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z dobrą lub złą wiarą podatnika czy też z jego zawinieniem, a uzależniają możliwość obniżenia od spełnienia obiektywnych warunków, jakimi winna odpowiadać faktura, w której podatek został naliczony.

Niewykorzystanie kredytu na działalność gospodarczą spółki, czyli w celu uzyskania przychodu, lecz dla udzielenia pożyczek spółkom powiązanym kapitałowo i to na warunkach rażąco mniej korzystnych niż warunki spłaty kredytu w banku, wyklucza uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodu kosztów zapłaconych odsetek bankowych ze względu na brak związku przyczynowo-skutkowego między przychodem i tymi kosztami