Prezes UODO dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania z rażącym naruszeniem prawa, co uzasadnia przyznanie rekompensaty pieniężnej skarżącej.

Postawienie funkcjonariuszowi publicznemu zarzutu popełnienia przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego uzasadnia utratę nieposzlakowanej opinii i może stanowić podstawę do zwolnienia ze służby z uwagi na ważny interes służby, niezależnie od przebiegu postępowania karnego i dyscyplinarnego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając brak przesłanek umożliwiających przyznanie renty rodzinnej w drodze wyjątku zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy emerytalnej, za uzasadnieniem decyzji Prezesa ZUS.

W przypadku przyznawania renty rodzinnej w drodze wyjątku, organ rentowy zobowiązany jest dogłębnie zbadać przesłanki szczególnych okoliczności oraz w sposób kompleksowy i indywidualny ocenić całość sytuacji życiowej wnioskodawcy, co zaniechał ZUS, naruszając art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Nie można uznać, iż art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej uniemożliwia stosowanie art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r., co uprawnia funkcjonariuszy zwolnionych przed tą datą do ekwiwalentu ustalanego według uposażenia dziennego wynoszącego 1/21 miesięcznego wynagrodzenia.

Zaskarżony przez Komendanta Wojewódzkiego Policji wyrok WSA, uchylający decyzje organów administracyjnych, odpowiada prawu ze względu na wtórną niekonstytucyjność regulacji ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop zgodnie z przepisami ustawy nowelizującej.

Złożona skarga kasacyjna G. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zostaje oddalona, gdyż nie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek zwalniający cudzoziemca z obowiązku przedstawienia dokumentu podróży zgodnie z art. 203 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach.

Bezczynność Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców nie może być uznana za rażące naruszenie prawa, jeżeli okoliczności związane ze sprawą wykażą jej szczególną skomplikowalność oraz gdy organy działają pod zewnętrzną presją, taką jak nadmierna liczba spraw azylowych, zgodnie z art. 149 § 1a p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja o odmowie uznania skarżącego za obywatela polskiego, w obliczu wykazanych zagrożeń dla bezpieczeństwa publicznego, jest zgodna z prawem i zasadami wynikającymi z ustawy o obywatelstwie polskim, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej.