Uchwały miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego muszą być zgodne z ustaleniami studium, a określenie przeznaczenia terenu w planie nie może naruszać granic władztwa planistycznego gminy oraz zasad proporcjonalności w korzystaniu z prawa własności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 oraz art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, plan miejscowy musi być zgodny z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego; nie można dopuszczać możliwości wymiany funkcji terenów w sposób, który zmienia podstawowe przeznaczenie określone w Studium.

Ciężar dowodzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez wnioskodawcę spoczywa na nim samym, a przysposobienie w latach 1951-1962 wykluczało nabycie obywatelstwa polskiego.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli zakres opieki nad osobą niepełnosprawną nie uniemożliwia podjęcia jakiejkolwiek pracy zarobkowej.

Popełnienie przez cudzoziemca przestępstw przed złożeniem wniosku o uznanie za obywatela polskiego, mimo że udowodnione później, może stanowić podstawę do wznowienia postępowania i uchylenia decyzji o uznaniu za obywatela, jeśli działania cudzoziemca stanowią zagrożenie dla ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Zgodność lokalizacji planowanego przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest obligatoryjnym warunkiem wydania decyzji środowiskowej, a sądy administracyjne nie są uprawnione do pomijania postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w tym postępowaniu.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych, świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobom, które zrezygnowały z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności, niezależnie od istnienia innych osób zobowiązanych do alimentacji.

Zgodnie z art. 31 pkt 2 ustawy o obywatelstwie polskim, cudzoziemcowi odmawia się uznania za obywatela polskiego, jeżeli nabycie przez niego obywatelstwa polskiego stanowi zagrożenie dla obronności, bezpieczeństwa państwa albo ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego. Weryfikacja takiego zagrożenia może opierać się na dokumentach oznaczonych klauzulą niejawności, co nie wymaga ich potwierdzania

Decyzję wywłaszczeniową, nawet jeśli wydano ją na podstawie niekompletnych akt administracyjnych i dotyczących osób nieżyjących, należy oceniać według standardów obowiązujących w okresie jej wydania, zaś rażące naruszenie prawa musi wynikać z oczywistego i bezspornego naruszenia przepisów prawa materialnego.

Res iudicata następuje w przypadku stwierdzenia, że istnieje tożsamość sprawy rozstrzygniętej dwiema decyzjami, z których pierwsza jest decyzją ostateczną. Tożsamość ta zachodzi, gdy występują te same podmioty w sprawie, dotyczy ona tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym.