Decyzja o pozwoleniu na budowę chodnika w trybie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie stanowi rażącego naruszenia prawa, gdy szerokość chodnika jest jedynie nieznacznie mniejsza od wymaganej, ani gdy inwestor złożył akceptowalne oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nakaz rozbiórki samowolnie zbudowanego obiektu jest zgodny z prawem, a kwestie cywilnoprawne dotyczące zasiedzenia działek są niezależne od procesu legalizacji budowy.

Skarżący kasacyjnie nie posiadają legitymacji prawnej do udziału w postępowaniu administracyjnym dotyczącym zezwolenia na usunięcie drzew, albowiem nie są właścicielami ani posiadaczami całej nieruchomości, co wyklucza ich status jako strony w niniejszym postępowaniu.

Zgodność projektu budowlanego z dokumentami geodezyjnymi jest kluczowa przy udzielaniu pozwoleń na budowę. Ewentualne roszczenia dotyczące poprawności granic działek winny być rozstrzygane w osobnych postępowaniach, niezależnych od postępowania administracyjnego o pozwolenie na budowę, które winno opierać się na aktualnych danych geodezyjnych.

Termin dla złożenia podania o wznowienie postępowania, wynikający z art. 148 § 2 K.p.a., rozpoczyna bieg z dniem, gdy strona dowiedziała się o istnieniu decyzji, a nie z dniem zapoznania się z jej pełną treścią. Pełna znajomość warunków inwestycji nie determinuje biegu terminu do wznowienia postępowania.

Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego na części działki rolnej, która nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia, jest prawnie dopuszczalne. Brak okoliczności wskazujących na konieczność uzyskania zgody Marszałka Województwa wyklucza ingerencję sądu administracyjnego w wydaną decyzję lokalizacyjną.

NSA oddalił skargę kasacyjną Wspólnoty, uznając za prawidłowe decyzje organów dotyczące konieczności dodatkowych ustaleń ws. przekształcenia funkcji użytkowych budynku i zgodności z przepisami budowlanymi, pozostawiając zasadność kasatoryjnego trybu postępowania.

W sprawie o sygn. akt VII SA/Wa 3017/24, przy ustaleniu nieprawidłowego wykorzystywania budynku, sąd podkreśla konieczność pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawidłowego ustalenia stron. Organ odwoławczy słusznie uchylił decyzję I instancji, podtrzymując zasadność dodatkowego postępowania wyjaśniającego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Wspólnoty, stwierdzając brak podstaw do zmiany rozstrzygnięcia w zakresie zasadności decyzji o przywróceniu poprzedniego sposobu użytkowania budynku. Sąd orzeka, że braki dowodowe wskazują na konieczność dalszych ustaleń faktycznych.

Zatwierdzenie zmienionego projektu budowlanego, który nie spełnia wymogów dotyczących formy dachu oraz intensywności zabudowy określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, stanowi rażące naruszenie Prawa budowlanego uzasadniające stwierdzenie nieważności zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę.

Obiekt budowlany trwale związany z gruntem, mimo formalnej tymczasowej konstrukcji, wymaga pozwolenia na budowę. Zamierzenie inwestycyjne musi bowiem spełniać przepisy regulujące obiekty wolnostojące, zwłaszcza gdy nie jest fizycznie możliwe jego debilansowanie w okresie jego użytkowania.

Dla wykreślenia nieruchomości z rejestru zabytków nie wystarcza niepełna korelacja z nowymi ustaleniami naukowymi. Ochrona konserwatorska obejmuje całość założenia dworsko-parkowego, a brak zasadniczych zniszczeń uniemożliwia taką zmianę.

Skarżąca spółka, posiadając jedynie interes faktyczny, nie była stroną postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę, bowiem nie wykazano wpływu inwestycji na ograniczenia zabudowy jej nieruchomości zgodnie z art. 28 ust. 2 w związku z art. 3 pkt 20 P.b.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zgodne z prawem wymeldowanie J. S., orzekając że dobrowolne i trwałe opuszczenie lokalu likwiduje zamiar stałego pobytu, co uprawnia do decyzji administracyjnej o wymeldowaniu zgodnie z art. 35 ustawy o ewidencji ludności.

Realizacja inwestycji w obszarze chronionego krajobrazu, naruszająca zakaz trwałego zniekształcania rzeźby terenu przewidziany lokalną uchwałą, uzasadnia odmowę uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy bez potrzeby osobnej analizy wpływu na obszar Natura 2000.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż uchylenie decyzji organu I instancji przez organ odwoławczy było zasadne z uwagi na potrzebę wyjaśnienia rzeczywistego sposobu użytkowania budynku oraz prawidłowego określenia stron postępowania administracyjnego, przy zachowaniu dwuinstancyjności postępowania.

Skarga kasacyjna wspólnoty od wyroku WSA oddalającego sprzeciw od decyzji nadzoru budowlanego została oddalona przez NSA, podzielając ocenę sądu i organu o brakach dowodowych uniemożliwiających merytoryczne rozstrzygnięcie.