Nie można stwierdzić nieważności decyzji administracyjnej w przypadku wątpliwości interpretacyjnych dotyczących nieprecyzyjnych przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; rażące naruszenie prawa wymaga jednoznacznej treści przepisu i braku sporów interpretacyjnych.

Dla potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej niezbędne jest wykazanie prowadzenia zagrożonej odpowiedzialnością karną działalności w ramach zorganizowanych struktur. Brak dowodów na takie działanie skutkuje odmową nadania statusu.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy maksymalizujące niektóre parametry nie stanowi rażącego naruszenia prawa, o ile analiza urbanistyczna wspiera prawidłowość warunków zabudowy i nie jest oczywiście sprzeczna z decyzją. Brak szczegółowego uzasadnienia nie uzasadnia stwierdzenia nieważności decyzji.

Wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej nie przysługuje osobie niebędącej stroną tego postępowania, zaś decyzje o odmowie wszczęcia charakteryzują się formalnością i nie wpływają na istotę roszczeń materialnoprawnych.

NSA uchyla zaskarżony wyrok i decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, wskazując na nieprawidłowe zastosowanie przepisów k.p.a. podczas postępowania, co wymaga ponownego jego przeprowadzenia z uwzględnieniem zasad dwuinstancyjności i pełnej oceny dowodów.

Wpisując budynek do wojewódzkiej ewidencji zabytków, Wojewódzki Konserwator Zabytków winien zapewnić właścicielowi możliwości obrony jego praw w zgodzie ze standardami konstytucyjnymi ochrony własności. Zdaniem Sądu, ograniczenia takie, bez należytej ochrony proceduralnej, skutkują bezskutecznością czynności ochrony konserwatorskiej.

Decyzja administracyjna określająca dopuszczalne emisje zanieczyszczeń, w sytuacji gdy obowiązują ustalone standardy emisyjne, musi być wyrażona w jednostkach zgodnych z tymi standardami; niewłaściwe jednostki mogą stanowić rażące naruszenie prawa i przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji.

Organizacja społeczna, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym I instancji i gdy brak jest wymogu udziału społeczności, nie ma legitymacji do wniesienia odwołania od decyzji administracyjnej, co powoduje stwierdzenie niedopuszczalności odwołania na podstawie art. 134 k.p.a.

Zgodność lokalizacji przedsięwzięcia z planem miejscowym to kluczowe kryterium, a jego brak uzasadnia odmowę wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.