W sprawach dotyczących zasiłków celowych, organy administracyjne muszą dokładnie wyjaśnić stan faktyczny i uzasadnić swoje decyzje zgodnie z przepisami prawa materialnego i procesowego. Skarga kasacyjna dotycząca naruszenia tych przepisów musi precyzyjnie wykazać, jakie konkretnie zasady logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego zostały naruszone przez organy administracyjne.

Rozbudowa istniejącego budynku, polegająca na dobudowaniu pomieszczenia gospodarczego połączonego konstrukcyjnie z jednym z jego murów, wymaga uzyskania pozwolenia na budowę (art. 28 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego).

Decyzja organu administracyjnego dotycząca pozwolenia na budowę, choć wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, nie może być stwierdzona jako nieważna, jeżeli od dnia jej doręczenia upłynęło 10 lat, a kwestia roszczeń odszkodowawczych związanych z realizacją inwestycji nie podlega ocenie organów administracyjnych w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Skuteczne wykazanie prawa do dysponowania

Obowiązek sporządzenia inwentaryzacji i oceny technicznej robót budowlanych może zostać nałożony na właściciela lokalu, jeżeli roboty te dotyczą elementu konstrukcyjnego budynku, a brak jest odpowiedniej dokumentacji potwierdzającej prawidłowość i zgodność wykonanych prac z przepisami techniczno-budowlanymi.

Dla stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z powodu rażącego naruszenia prawa konieczne jest spełnienie przesłanek oczywistości naruszenia, charakteru przepisu i niemożliwych do zaakceptowania skutków społeczno-gospodarczych, a brak jednoznacznych dowodów w trybach nadzwyczajnych jest negatywną przesłanką do wzruszenia decyzji ostatecznych.

Rada miasta, odmawiając wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, musi przedstawić konkretne i przekonujące dowody wykazujące związek między wykonywaniem mandatu a zamiarem rozwiązania tego stosunku; brak takiej argumentacji prowadzi do uznania decyzji Rady za arbitralną i nieważną (art. 25 ust. 2 u.s.g.).

Nieruchomość będąca w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu jednostki samorządu terytorialnego, przeznaczona na drogę publiczną, z dniem 1 stycznia 1999 r. staje się jej własnością z mocy prawa, zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy reformującej administrację publiczną, niezależnie od stanu zagospodarowania fizycznego tej drogi.

Nabycie z mocy prawa własności nieruchomości przez jednostki samorządu terytorialnego na podstawie przepisów wprowadzających ustawy reformujące administrację publiczną, wymaga ustalenia, że nieruchomość była w dniu 31 grudnia 1998 roku częścią drogi publicznej i pozostawała w tym dniu we władaniu tych jednostek, niezależnie od istnienia pełnej infrastruktury drogowej.

Zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę jest zgodne z przepisami Prawa budowlanego oraz wydaną decyzją o warunkach zabudowy, nawet jeśli wcześniejsze decyzje o pozwoleniu na budowę dla tego samego terenu przewidywały inne zagospodarowanie, o ile wydane decyzje nie zostały skutecznie zakwestionowane.