Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że pięcioletni termin określony w art. 146 § 1 k.p.a. jest przesłanką bezwzględną, uniemożliwiającą uchylenie decyzji mimo jej wadliwości, chroniąc zasadę trwałości decyzji administracyjnych, a tym samym oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że błędna wykładnia prawa przez organ odwoławczy, w tym niewłaściwa kwalifikacja terenu inwestycyjnego jako lasu bez pełnej analizy funkcjonalnej, uzasadnia utrzymanie w mocy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego uchylającego zaskarżone postanowienie.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że magazynowanie odpadów z naruszeniem warunków zezwolenia jest podstawą do nałożenia kary administracyjnej. Industrialna odpowiedzialność za nieprzestrzeganie warunków wynikających z decyzji administracyjnej jest obiektywna i nie podlega subiektywnej interpretacji przedsiębiorcy w ramach załącznika.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż przy wymierzaniu kary pieniężnej za przetwarzanie odpadów bez zezwolenia organy administracyjne postąpiły słusznie, stosując przepisy w brzmieniu obowiązującym przed 5 września 2018 r. jako względniejsze dla strony. Spełniono przesłanki ustawy o odpadach, art. 189c K.p.a.

Zawieszenie postępowania w trybie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. jest uzasadnione, gdy istnieje zagadnienie wstępne toczące się przed sądem, którego wynik ma wpływ na przedmiot postępowania administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż nieodpowiedni stan techniczny obiektów budowlanych zabytkowych, powodujący zagrożenie bezpieczeństwa, uzasadnia nakaz usunięcia nieprawidłowości w stanie technicznym, nawet jeżeli wymaga to interwencji zgodnej z zasadami ochrony zabytków.

Brak przeszkód przedmiotowych do wszczęcia postępowania administracyjnego w trybie nadzwyczajnym art. 154 § 1 k.p.a. obliguje organ do wszczęcia postępowania celem merytorycznego rozpoznania wniosku o uchylenie decyzji ostatecznej.

Orzeczenie dyscyplinarne Służby Ochrony Państwa, dotyczące pouczenia o prawie do wniesienia odwołania, musi być zgodne z ustawą o Służbie Ochrony Państwa; niewystarczające pouczenie stanowi naruszenie procesu wymiaru sprawiedliwości.

NSA oddalił skargę kasacyjną potwierdzając zasadność odmowy ustalenia środowiskowych uwarunkowań dla inwestycji z uwagi na zgodność z zasadą przezorności oraz ochronę siedlisk na obszarze Natura 2000.

W sprawie o odmowę wznowienia postępowania administracyjnego dotyczącego zwolnienia ze służby, samo uniewinnienie w postępowaniu karnym oraz późniejsze zaskarżenie decyzji nie stanowią podstawy do wznowienia postępowania ze względu na nowe okoliczności.

Propozycja przywrócenia do służby w Służbie Celno-Skarbowej nie jest decyzją administracyjną i nie może być zmieniana w trybie art. 155 k.p.a., co uzasadnia odmowę wszczęcia postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, potwierdzając obowiązek posiadacza odpadów do ich usunięcia z miejsca nieprzeznaczonego do składowania, utrzymując w mocy decyzję organu odwoławczego. Posiadacz odpadów nie obalił domniemania posiadania wynikającego z prawa o odpadach.

Zmiana pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji znacząco zmieniającej warunki środowiskowe wymaga uprzedniego uzyskania nowej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (NSA II FSK/8/09).

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że w przypadku incydentu naruszenia ochrony danych osobowych wymagane jest przeprowadzenie jednego postępowania przez PUODO, które obejmie wszystkie aspekty naruszenia oraz zapewni skuteczne dochodzenie odpowiedzialności administracyjnej wobec administratora.

NSA orzekł o konieczności ujednolicenia postępowania dotyczącego naruszenia ochrony danych, uznając za niezgodne z prawem rozproszone postępowania przez Prezesa UODO. Niezbędne jest połączenie postępowań i zapewnienie jednolitej oceny odpowiedzialności administracyjnej.

Sąd administracyjny uznaje, że organ administracyjny pozostawał w bezczynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej dopiero w momencie prowadzenia postępowania administracyjnego, bez wykazania rażącego naruszenia prawa, co nie niweczyła zarzutu bezczynności złożonego w dniu skargi.