W postępowaniu opartym na art. 29 ustawy Prawo wodne z 2001 roku, organy administracyjne są zobowiązane do dokładnej weryfikacji opinii biegłego, w tym także do ustosunkowania się do zarzutów strony podniesionych wobec tej opinii, gdyż tylko wówczas możliwe jest pełne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

Przesłanki wynikające z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, dotyczące poszanowania uzasadnionych interesów osób trzecich, muszą być interpretowane w sposób obiektywny, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. O naruszeniu interesu osób trzecich można mówić jedynie wtedy, gdy zostaną naruszone w tym względzie konkretne przepisy

Decyzja o uzgodnieniu warunków zabudowy na terenach szczególnego zagrożenia powodzią nie wymaga od Inwestora posiadania decyzji zwalniającej z zakazów z art. 176 ust. 1 Prawa wodnego na etapie uzgodnienia, a ocena zgody wodnoprawnej i zagrożeń powodziowych powinna być dokonana przez organ wydający decyzję o warunkach zabudowy.

Bezczynność w udostępnianiu informacji publicznej dotyczącej środowiska może zostać uznana za nie mającą miejsca z rażącym naruszeniem prawa, jeśli jest konsekwencją błędnej oceny charakteru prawnego złożonego wniosku.

W postępowaniu legalizacyjnym dotyczącym samowoli budowlanej, decyzja o warunkach zabudowy pełni rolę dokumentu legalizacyjnego i musi uwzględniać faktycznie zrealizowaną inwestycję oraz jej funkcję, a nie tylko zamierzenie inwestora, które nie jest przedmiotem odrębnego zamierzenia budowlanego kształtowanego jedynie jego wolą.

Wniosek o udostępnienie informacji publicznej może być uznany za nadużycie prawa jedynie w przypadkach skrajnych, w których wnioskodawca wykazuje się złą wolą, a ilość i zakres objętych wnioskami informacji może utrudnić normalne funkcjonowanie organu administracji publicznej.