Skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia, nie wykazał błędnego zastosowania przepisów art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym. Uchwała powiatowa nie spełniała wymogów szczegółowej kalkulacji i uzasadnienia wysokości opłat, uzasadniających ich zgodność z obowiązującymi normami prawnymi.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną M. Sp. z o.o., potwierdził prawidłowość wykładni prawa materialnego przez sąd I instancji oraz odmowę przyznania świadczeń na ochronę miejsc pracy, podkreślając kluczową rolę danych z rejestru REGON w określaniu przeważającej działalności gospodarczej.

Oddala się skargę kasacyjną spółki M. w sprawie odmowy zawarcia umowy o przyznanie świadczeń na ochronę miejsc pracy, podtrzymując ustalenia prawne i faktyczne WSA w Łodzi dotyczące niewłaściwego zastosowania przepisów regulujących wsparcie gospodarcze w ramach ustawy COVID-19.

Skarga kasacyjna M. Sp. z o.o. podlega oddaleniu jako nieuzasadniona. Nie wykazano podstaw do stwierdzenia błędów proceduralnych ani błędnej wykładni przepisów przez WSA w Łodzi. Poprawność subsumpcji stanu faktycznego wobec norm rozporządzenia o wsparciu i ustawy o COVID nie została skutecznie podważona.

Postanowienia PARP, odmawiające rozpatrzenia protestu w związku z uchybieniem terminowemu jego wniesienia, są zgodne z prawem; terminy określone przepisami prawa muszą być obliczane zgodnie z art. 57 § 1 k.p.a., a właściwie pouczenie nie zmienia wyznaczonego prawem okresu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż spółka M. R. Sp. z o.o. nie wykazała ani naruszenia przepisów prawa materialnego, ani przepisów postępowania, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej i utrzymaniem w mocy decyzji o odmowie przyznania świadczeń. Przepisy dotyczące przyznania wsparcia należy interpretować w sposób ściśle odpowiadający ich treści normatywnej.

Oddala się skargę kasacyjną z uwagi na brak merytorycznego uzasadnienia zarzutów naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania, uznając, że nie wykazano istotnych błędów wpływających na wynik sprawy.

Brak aktualizacji danych w systemie viaTOLL po zmianie numerów rejestracyjnych nie prowadzi do odpowiedzialności administracyjnej, jeżeli odpowiednie obowiązki nie wynikają bezpośrednio z przepisów prawa administracyjnego.

Nie można przypisać odpowiedzialności administracyjnoprawnej za brak uiszczenia opłaty elektronicznej wskutek wadliwego funkcjonowania systemu viaTOLL, jeżeli użytkownik drogi dopełnił obowiązków zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym przed dniem 1 lipca 2020 r.

Nie można nałożyć kary pieniężnej na użytkownika drogi krajowej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej, gdy przyczyną braku płatności są deficyty regulacyjne systemu viaTOLL oraz brak normatywnych podstaw do aktualizacji danych pojazdu przed 1 lipca 2020 r.

Posiadacz gruntów rolnych w kontekście płatności bezpośrednich musi faktycznie i ciągle użytkować grunty rolnicze. Formalne posiadanie tytułu prawnego nie wystarcza do uzyskania płatności ONW; konieczne jest efektywne wykorzystanie gruntów zgodnie z praktyką rolniczą.

Uchwała dotycząca budżetu obywatelskiego naruszająca art. 5a ustawy o samorządzie gminnym oraz zasady wynikające z RODO, wprowadzająca nieadekwatne wymogi co do danych osobowych uczestników, jak PESEL, podlega stwierdzeniu nieważności z uwagi na przekroczenie delegacji kompetencyjnej przysługującej radzie gminy.

NSA oddala skargę kasacyjną C. Spółki z o.o., przyjmując, że interpretacja i zastosowanie przepisów o ochronie miejsc pracy były prawidłowe, a zarzuty skargi kasacyjnej nie wskazały istotnych uchybień procesowych i materialnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo stwierdził zachowanie terminu nadania wniosku o pomoc finansową przez producenta rolnego, co, przy uwzględnieniu właściwych norm prawnych, nakazuje uznanie wniosku za terminowy.

Skarga kasacyjna wniesiona przez C. S. Sp. z o.o. nie wykazała naruszenia prawa materialnego ani proceduralnego w stopniu uzasadniającym uchylenie wyroku WSA w Łodzi, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej przez NSA.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Gminy G., uznając za zgodne z prawem decyzje Ministra Finansów i sądów niższej instancji o obowiązku zwrotu części dotacji celowej wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem, uznając słuszność ustaleń dotyczących znaczonego charakteru dotacji.

Złożenie przez beneficjenta nieterminowego wniosku i nieprzekazanie wymaganych dokumentów skutkuje rozwiązaniem umowy o dofinansowanie i obowiązkiem zwrotu środków wraz z ustawowymi odsetkami. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził prawidłowość zastosowania procedur zwrotu dofinansowania zgodnie z art. 207 ust. 1 u.f.p.

Decyzje Prezesa UKE w przedmiocie określenia warunków dostępu do infrastruktury telekomunikacyjnej są zgodne z Prawem telekomunikacyjnym i Dyrektywą ramową UE, nawet wobec operatorów nieposiadających znaczącej pozycji rynkowej, celem zapewnienia skutecznej konkurencji.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA, nakazując ponowne rozpoznanie ze względu na niedostateczne wyjaśnienie i wadliwą weryfikację proceduralną oceny egzaminu adwokackiego przez komisję II stopnia oraz konieczność szczegółowego uzasadnienia decyzji w oparciu o ustawowe kryteria oceny.