Organ administracji celnej nie może arbitralnie przesądzać, co jest lub może być pomocą naukową, ponieważ wymaga to wiadomości specjalnych z danej dziedziny wiedzy lub specjalności. Jeżeli organ administracji nie godzi się w tej kwestii ze stanowiskiem lub twierdzeniem strony przeciwnej, to powinien posłużyć się opinią biegłego. Dopiero na podstawie tak ustalonych okoliczności faktycznych organ powinien

Skoro wydatki na prowadzenie przychodni zakładowej oraz stołówki pracowniczej były wydatkami ponoszonymi pośrednio na rzecz pracowników i wynikały one z układu zbiorowego pracy, to mieściły się w pojęciu kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 10 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216 ze zm./.

Przepisy ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania wysokości udziału w kosztach budowy urządzeń komunalnych, energetycznych i gazowych /Dz.U. nr 72 poz. 314/ nie przewidują, aby osoba fizyczna, która dokonała budowy urządzeń

Ulga inwestycyjna w podatku rolnym /art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym - Dz.U. nr 52 poz. 268 ze zm./ przysługuje także podatnikom, którzy ponieśli wydatki na zainstalowanie urządzeń zaopatrzenia w wodę w ramach społecznego komitetu budowy wodociągu, choćby nawet budowa była dofinansowana przez budżet gminy.

Obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej od umowy najmu powstaje z chwilą zawarcia tej umowy /art. 5 pkt 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./. Gdy umowa zostaje zawarta na czas nieoznaczony za podstawę wymiaru opłaty skarbowej przyjmuje się wartość świadczeń najemcy za okres 5 lat /art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. "a" ustawy/. Okoliczność, że w chwili wymiaru opłaty

Zarówno Sąd Administracyjny jak i Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał uwagę w swoim orzecznictwie, że wykładnia przepisów podatkowych powinna być dosłowna, a preferowaną metodą wykładni jest wykładnia gramatyczna.

Skoro organem wydającym i cofającym zezwolenia dewizowe jest Narodowy Bank Polski, to nie może on być równocześnie organem orzekającym w I i II instancji, a skoro tak to uprawnienia organów I i II instancji w tych sprawach nie mogą być "rozpatrywane" /delegowane/ na oddziały terenowe czy różne komórki organizacyjne Centrali NBP. Skoro ustawa z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz

Pominięcie księgi jako dowodu w postępowaniu daje podstawy organowi podatkowemu do ustalenia podstawy opodatkowania w drodze szacunku /art. 11 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ bądź też wykorzystania do dokonania wymiaru części danych /nie budzących wątpliwości/ z nie uznanej księgi. Nie daje jednak podstaw do pójścia po najmniejszej linii

Skoro na etapie postępowania odwoławczego w sprawie o umorzenie zaległości podatkowej zaległość ta nie istniała w wyniku uprzedniego wygaśnięcia zobowiązania podatkowego podatkowego - to przestał istnieć przedmiot postępowania przeprowadzonego na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.

1. O istocie aktu prawnego powinna przesądzać jego treść, a nie forma. 2. Pismo nie mające formy decyzji jest decyzją administracyjną, jeżeli pochodzi od organu administracji, skierowane jest na zewnątrz i w sposób władczy rozstrzyga o prawach lub obowiązkach prawnych osób /fizycznych lub prawnych/ w sprawie indywidualnej, choćby dla rozstrzygnięcia takiego brak było podstawy prawnej.

Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, wykonując uprawnienia właściciela na zasadach określonych w ustawie z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 107 poz. 464/, korzysta z takich samych uprawnień jak każdy inny właściciel w postępowaniu wymiennym /art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu i wymianie

Z punktu widzenia podstawy zwolnienia policjanta ze służby, określonej w przepisie art. 41 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ istotne jest to, że w dwóch kolejnych opiniach, między którymi upłynęło co najmniej 6 miesięcy, stwierdzono niewywiązywanie się przez skarżącego z obowiązków służbowych w okresie odbywania służby stałej. Z tego względu nie mogły

Decyzja o zwolnieniu ze służby w Policji wydana na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ ma - zgodnie z obowiązującymi przepisami charakter związany /tzn. że z mocy prawa, wobec istnienia prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego o wydaleniu ze służby, wydanego przez właściwy organ, istnieje ustawowy obowiązek zwolnienia przez właściwy

Jeżeli tylko część nieruchomości ogólnonarodowej /państwowej/, podlegającej komunalizacji z mocy prawa, była w dniu 27 maja 1990 r. zajmowana na cele wykonywania zadań publicznych, należących do właściwości organów administracji rządowej, należy wyłączyć spod komunalizacji na podstawie art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę

Rada właściwej izby notarialnej jest sui generis stroną postępowania administracyjnego w sprawach o powołanie notariusza i wyznaczenie siedziby jego kancelarii. Z tego tytułu przysługuje jej prawo wniesienia do sądu administracyjnego skargi na decyzję Ministra Sprawiedliwości w tym przedmiocie.

Okresowa opinia służbowa /art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

1. Ustawa z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./, przed jej nowelizacją dokonaną przez ustawę z dnia 12 stycznia 1991 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 9 poz. 30/, nie przewidywała opodatkowania tzw. różnic kursowych. 2. Jeśli organ podatkowy wydał decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego /dokonał

W rezultacie uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny decyzji w przedmiocie przeniesienia policjanta na inne stanowisko, sprawa wraca do organu I instancji, który obowiązany jest ponownie rozpoznać wniosek naczelnika wydziału o przeniesienie skarżącego do innej komórki organizacyjnej Policji. Wobec braku zgody organizacji związkowej na przeniesienie skarżącego do innej komórki organizacyjnej Policji

1. Brak jest podstawy prawnej do rozstrzygnięcia o tym, czy zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. nr 52 poz. 268 ze zm./ przysługuje czy też nie, ponieważ przepisy prawa nie pozostawiły w tym przypadku organom podatkowym żadnej sfery luzu decyzyjnego; zwolnienie to powstaje z mocy prawa. 2. Decyzja administracyjna wydana

Obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej /art. 5 pkt 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ od czynności cywilnoprawnych powstaje w chwili dokonania tych czynności. Do podstawy jej obliczenia przyjmuje się stan jaki istnieje w momencie dokonania czynności cywilnoprawnej. Przy przeniesieniu własności gospodarstwa rolnego lub jego części na cele nierolnicze

Z brzmienia przepisu art. 14 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./ wynika, że w pojęciu "pomoce naukowe", "aparatura badawczo-naukowa" mieszczą się również części zamienne do takich urządzeń - pomocy naukowych i aparatury badawczo-naukowej.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że wybór metody i sposobów oszacowania należy do organów podatkowych i doznaje on ograniczeń jedynie na tyle, na ile wynika to z zasad logiki, doświadczenia życiowego i oczywiście przepisów o postępowaniu administracyjnym.

Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują konwalidacji nieważnej decyzji na skutek powstałych po jej wydaniu zmian stanu faktycznego lub prawnego, o ile oczywiście ustawodawca innym aktem nie wprowadził odmiennego w tej mierze rozwiązania.

Zastępcze doręczenie decyzji /art. 43 Kpa/ nie może być uznane za doręczenie prawidłowe, jeżeli dokonane zostało do rąk małoletniego dziecka adresatów decyzji a adresaci kwestionują prawidłowość takiego doręczenia. Takie nieprawidłowe doręczenie decyzji wywołuje ten skutek, że czternastodniowy termin wniesienia odwołania biegnie od daty zapoznania się z treścią decyzji przez jej adresatów.