Przyznanie przez radę gminy diet członkom zarządu nie będących członkami rady, stanowi akt dysponowania mieniem stanowiącym własność gminy, gdzie obowiązuje zasada, że podmioty mienia komunalnego samodzielnie decydują o przeznaczeniu i sposobie wykorzystania składników majątkowych /art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./.

Żaden z przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie pozwala na zastosowanie sankcji w postaci odmowy obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług z tego tylko i wyłącznie powodu, że podatnik nie składał deklaracji podatkowych. Nie składanie przez podatnika deklaracji w podatku

Upoważnienie do reprezentowania organów skarbowych przez zastępcę Naczelnika Urzędu Skarbowego i Wicedyrektora Izby Skarbowej wynika z obowiązujących regulaminów organizacyjnych tych organów. Tym samym brak jedynie zaznaczenia w decyzji tego upoważnienia nie może czynić jej nieważną.

1. Nie do przyjęcia jest pogląd, że wykonanie zaskarżonej odwołaniem nieprawomocnej decyzji podatkowej powodować będzie skutek w postaci wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, co zwolni organ odwoławczy od obowiązku merytorycznego rozpoznania sprawy i upoważni ten organ do umorzenia postępowania odwoławczego. 2. Nie jest dopuszczalne umorzenie postępowania w sprawie umorzenia odsetek od zaległości podatkowej

Skarżący powołując się na art. 861 par. 1 Kc wskazuje, że umowa o nieodpłatne użytkowanie nieruchomości i ruchomości jest zgodna z prawem, przeniosła bowiem na rzecz spółki posiadanie tych składników wraz z prawem ich amortyzacji. Wniesione przez wspólników spółki cywilnej do nieodpłatnego korzystania przez spółkę składniki nie przeniosły ich własności, nie stały się tym samym własnością spółki lecz

Nieruchomość przejęta na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1962 r. o przejmowaniu nieruchomości rolnych na własność Państwa za zaległe należności /Dz.U. 1969 nr 17 poz. 130/ nie podlega zwrotowi na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./.

Ustawodawca wyraźnie i czytelnie stwierdził w art. 14 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, że dotyczy on wyłącznie prowizji otrzymywanej przez podatników dokonujących sprzedaży będącej przedmiotem umowy pośrednictwa. Aby więc móc zastosować powyższy przepis muszą być spełnione równocześnie trzy przesłanki:

Kwestia umorzenia zaległości podatkowej została pozostawiona do oceny i uznania organom rozstrzygającym. To organ podejmujący konkretną decyzję ma ocenić, czy zachodzą w sprawie wypadki gospodarczo lub społecznie uzasadnione. Nie oznacza to, że organ orzekający ma w tym zakresie dowolność. Organ administracyjny może podjąć taką lub inną decyzję, ale musi uzasadnić, czy w jego ocenie w sprawie zachodzą

1. Zapewnienie środków na utrzymanie publicznych szkół podstawowych w gminach należy do obowiązków państwa, jednakże brak gwarancji wykonania tego obowiązku nie stwarza podstawy do odmowy podjęcia wykonywania obowiązkowych zadań własnych przez gminę. 2. Roszczenie o wypłatę ustalonych w budżecie subwencji i odsetki za opóźnienie w przekazaniu poszczególnych rat subwencji stanowią przewidziane ustawą

Błędna jest interpretacja organów skarbowych uznająca każdy zwrot świadczenia pieniężnego wskutek rozwiązania umowy wzajemnej za ukrytą formę pożyczki.

Przy chorobach inwazyjnych, gdzie zachorowanie zależy od indywidualnej odporności pracownika, nie można wykluczyć występowania czynników szkodliwych, wymienionych w par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ z tego powodu, że w zakładzie pracy nie było innych przypadków zachorowań na chorobę inwazyjną.

Zgodnie z art. 720 Kc z umową pożyczki mamy do czynienia wtedy, gdy wolą dającego pożyczkę było przeniesienie na własność pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy /albo rzeczy omawianych co do gatunku/, a biorący pożyczkę zobowiązał się do zwrócenia tej samej ilości pieniędzy /lub rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości/. Wyłącznie dowody pozwalające ustalić taką wolę stron dają podstawę do

Oszacowanie, o którym mowa w art. 30 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ musi być zgodne z regułami ustalania podstawy obliczenia podatku w drodze szacunkowej, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.

Grunty dzierżawione przez podatnika podatku rolnego od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, po likwidacji państwowego przedsiębiorstwa gospodarki rolnej, nie są gruntami Państwowego Funduszu Ziemi, ani też gruntami przejętymi z tego Funduszu do Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Dzierżawcy takich gruntów nie przysługuje zwolnienia od podatku rolnego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę nie podziela stanowiska Sądu Najwyższego, że wadliwość i nierzetelność ksiąg podatkowych należy traktować jako zjawisko subiektywne. Przez wiele lat wypracowana i dominująca linia orzecznictwa NSA wskazywała, że są to zjawiska obiektywne, nie mające związku z zamiarem podatników, zakresem nieprawidłowości i ich częstotliwością.

Jeżeli poniesiony wydatek nie został należycie udokumentowany, to jeszcze nie oznacza, że nie ma on wpływu na ustalenie wysokości uzyskanego dochodu.

Opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają określone w ustawie grunty gospodarstw rolnych; nie jest to podatek od działalności gospodarczej czy usługowej, nawet więc gdy Zakład Doświadczalny prowadzi działalność rolniczą to "działalność" ta nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem rolnym. Jednostki badawczo-rozwojowe, działające na podstawie ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych

Samo przeznaczenie nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego na cele uzasadniające wywłaszczenie nie daje jeszcze podstawy w przypadku jej sprzedaży do przyjęcia iż czynność ta korzysta ze zwolnienia od opłaty skarbowej na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 lit. "h" ustawy o opłacie skarbowej z dnia 31 stycznia 1989 r. /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./. Decyduje o tym także cel nabycia, a nie samo

Wniesienie odwołania od decyzji wymiarowej wydanej przez Urząd Kontroli Skarbowej do Podatkowej Komisji Odwoławczej z uchybieniem 14-dniowego terminu skutkuje pozostawieniem odwołania bez rozpatrzenia na podstawie art. 134 i art. 176 Kpa.

Jeżeli z treści uzasadnienia decyzji organu podatkowego nie wynika oczywistość nierzetelności księgi przychodów i rozchodów prowadzonej przez podatnika, to nie można uznać, że owa księga była nierzetelna w rozumieniu przepisów art. 169 par. 1 Kpa. Skoro organ podatkowy zarzuca podatnikowi prowadzenie księgi podatkowej w sposób nierzetelny, to nierzetelność musi wynikać wprost z treści uzasadnienia

Zgodnie z art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ postanowienie organu podatkowego I instancji o zabezpieczeniu jest skuteczne do czasu wydania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego.

Przepisy art. 13 ust. 1 pkt 3 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ od opłaty skarbowej nie przewidują zwrotu nienależnie uiszczonej lub w wysokości wyższej od należnej opłaty skarbowej pobieranej od czynności cywilnoprawnych, a taką czynnością jest umowa spółki cywilnej. Gdy opłata skarbowa została pobrana w nadmiernej wysokości lub nienależnie

Zgodnie z par. 11 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia z dnia 31 grudnia 1989 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych /Dz. U. 1990 nr 1 poz. 4 ze zm./ za dzień dokonania zapłaty zobowiązania podatkowego uważa się przy zapłacie w drodze przelewu - dzień obciążenia rachunku bankowego płatnika lub podatnika. Zestawiając powyższe unormowanie z przepisami art. 26 ust. 1 ustawy