Odpowiedzialność spadkobierców za zobowiązania podatkowe ulega zgodnie z art. 70 § 4 O.p. przerwie w biegu przedawnienia wskutek zastosowania środka egzekucyjnego. Zarzuty skargi kasacyjnej muszą być precyzyjnie uzasadnione i pozostawać w związku z przedmiotem rozstrzygnięcia.

NSA oddala skargę kasacyjną, uznając, że przesłanki bezskuteczności egzekucji i braku winy członka zarządu nie zostały spełnione, organ podatkowy nie ustalił należycie stanu faktycznego sprawy.

Opodatkowanie nieruchomości mieszkalnych w rękach przedsiębiorców następuje wyłącznie w zakresie rzeczywistego gospodarczego ich wykorzystania, niezależnie od ich wpisu w ewidencji środków trwałych, co wymaga dokładnej analizy materialnej i dowodowej.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu pierwszej instancji i nakazał ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując na nieprawidłową wykładnię art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. przez WSA oraz brak pełnej oceny zgodności z prawem decyzji administracyjnej.

Wszczęcie postępowania karnego skarbowego na podstawie uprzednich ustaleń nie stanowi nadużycia dla potrzeby zawieszenia biegu terminu przedawnienia, a faktury VAT dotyczące niezaistniałych usług nie mogą stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego.

Sąd uznał, że zaliczenie dokonane na podstawie art. 62 § 1 Ordynacji podatkowej bez uwzględnienia zasad zaspokajania wierzycieli określonych w Kodeksie postępowania cywilnego oraz ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji było błędne, a preferowanie zaległości podatkowej było nieuprawnione.

Skarga kasacyjna dotycząca odmowy zawieszenia postępowania egzekucyjnego jest niezasadna, gdyż brak jest ustawowych przesłanek do zawieszenia, a zewnętrzne argumenty Skarżącej nie mają podstaw w obowiązujących przepisach.

Egzekucja z majątku spółki musi być formalnie bezskuteczna, a członek zarządu może uniknąć odpowiedzialności podatkowej, wykazując brak winy w niezgłoszeniu upadłości. Organy podatkowe muszą dokładnie ocenić dowody, nie ograniczając się jedynie do formalnych przesłanek.

Udzielenie zwolnienia de minimis od podatku od czynności cywilnoprawnych w świetle art. 9 pkt 2 u.p.c.c. oraz rozporządzenia UE nr 1408/2013 jest możliwe, gdy łączna wartość pomocy nie przekracza limitu 20 000 euro w okresie trzech lat, przy spełnieniu warunków określonych w przepisie krajowym i unijnym.

Pismo o pozostawieniu zażalenia bez rozpatrzenia jest czynnością materialno-techniczną, niewymagającą decyzji ani postanowienia, wobec czego nie podlega uzupełnieniu ani zaskarżeniu jako takie. Na bezczynność organu przysługuje skarga.

Zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci blokady rachunku bankowego musi być zgodne z wymogami proporcjonalności i prawidłowości; niewłaściwa ocena dowodów przez sąd pierwszej instancji stanowi podstawę do uchylenia wyroku i skierowania sprawy do ponownego rozpoznania.

Zasada proporcjonalności wymaga rozważenia indywidualnych okoliczności przed nałożeniem sankcji z art. 112c u.p.t.u. Automatyczne stosowanie sankcji 100% w wypadkach kwalifikowanych na podstawie tego przepisu narusza zasadę proporcjonalności i art. 273 dyrektywy 112.

Umowa pożyczki pieniężnej, której przedmiotem są środki bezgotówkowe przekazywane na terytorium Polski, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.p.c.c. Miejsce ulokowania środków przy zawarciu umowy determinuje obowiązek podatkowy.