Brak frustratywnych podstaw do stwierdzenia bezczynności organu administracji w kontekście odmowy wypłaty dotacji oświatowej, przy równoczesnym braku prawomocnego orzeczenia dotyczącego samej odmowy.

Okoliczności związane z awarią i błędami ludzkimi, prowadzące do niedochowania terminu na złożenie tłumaczenia patentu europejskiego, nie stanowią nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 243 ust. 6 p.w.p. Brak skutecznego nadzoru i monitorowania procesu patentowego obciąża stronę postępowania.

Przewóz okazjonalny drogowy między Polską a Białorusią nie wymaga zezwolenia, pod warunkiem czterokrotnego przekroczenia granicy (dwa razy z pasażerami, dwa razy na próżno). Brak spełnienia tego warunku wymusza posiadanie zezwolenia.

Skarga kasacyjna A. A. zaskarżająca wyrok i decyzje dotyczące nałożenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym została oddalona. Naczelny Sąd Administracyjny uznał działania organów niższych instancji za zgodne z prawem i utrzymał nałożoną karę, stwierdzając brak istotnych uchybień proceduralnych mających wpływ na prawidłowość orzeczenia.

Opinia psychiatryczno-psychologiczna stwierdzająca uzależnienie od alkoholu może stanowić wystarczającą podstawę do skierowania kierowcy na badania lekarskie, celem oceny przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami na podstawie art. 75 ust. 1 pkt 5 u.k.p.

Decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z 13 sierpnia 2020 r. jest nieważna z powodu podpisania jej przez osobę nieposiadającą stosownego upoważnienia, co stanowi rażące naruszenie prawa.

Decyzje administracyjne, wydane przez osoby bez stosownego upoważnienia z nadania piastuna organu, są obarczone wadą nieważności z rażącym naruszeniem prawa, co skutkuje ich unieważnieniem.

Decyzje administracyjne wydane przez zastępcę Głównego Inspektora Transportu Drogowego bez należytego upoważnienia są obciążone nieważnością z mocy prawa, co uzasadnia ich uchylenie i oddalenie skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna C. Sp. z o.o. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego jest oczywiście bezzasadna, a formułowanie podstaw kasacyjnych musi obejmować konkretne powiązania z naruszonym stanem prawnym i faktycznym.

Nielegalne wykonywanie przewozów okazjonalnych przez podmiot bez wymaganej licencji uprawnia organ do nałożenia kary pieniężnej, a odwołanie się do kwestii proceduralnych nie zmienia faktu złamania przepisów ustawy o transporcie drogowym.

W ramach kontroli legalności postanowienia o nałożeniu grzywny, sąd nie bada dopuszczalności, zasadności czy wymagalności obowiązku pierwotnego, a rozpatruje jedynie poprawność stosowania środka egzekucyjnego wobec zobowiązanego określonego w tytule wykonawczym.

Organ administracyjny nie ma kompetencji do określania terminu sprawdzenia kwalifikacji kierowcy w decyzji wydanej na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Brak licencji na przewóz osób oraz naruszenie kryteriów konstrukcyjnych pojazdu w świetle ustawy o transporcie drogowym stanowią podstawę do nałożenia kary administracyjnej. Skarga kasacyjna L.V. wobec Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie wykazała uchybień w ocenie prawnej i faktycznej wyroku niższej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż brak produktów wskazujących na prawdopodobieństwo nieważności decyzji administracyjnej skutkuje odmową wstrzymania jej wykonania, potwierdzając domniemanie jej legalności.

Zakres uznania administracyjnego organu drogowego obejmuje odmowę zgody na lokalizację zjazdu z drogi o dużym natężeniu ruchu, jeżeli istnieje alternatywna możliwość komunikacyjna działki oraz ze względu na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Planowane rozszerzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, prowadzące do wprowadzenia nowych produktów i usług, jest traktowane jako inwestycja początkowa niewiążąca się z dotychczasowym zakresem zezwolenia i zagrażająca równowadze konkurencyjnej.