W przypadku, gdy wznowienie postępowania wykazuje bezprzedmiotowość wcześniejszej decyzji podatkowej z uwagi na błędne opodatkowanie, a decyzja była niewłaściwa formalnie już w momencie wydania, termin przedawnienia nie może być barierą do uchylenia takiej decyzji.

Uchybienie terminu przedawnienia z art. 68 O.p. nie uniemożliwia uchylenia decyzji ostatecznej, która była bezprzedmiotowa z przyczyn formalnych. Decyzja w przedmiocie podatku od nieruchomości nie powinna była być wydana, gdyż grunt nie podlegał opodatkowaniu tym podatkiem.

W sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej rażące naruszenie prawa materialnego zachodzi, gdy przesłanki z art. 258 § 1 pkt 1) O.p. są stosowane do decyzji od początku wadliwej, a nie stającej się później bezprzedmiotową.

Brak przesłanek do wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną opartą na przepisach krajowych zgodnych z ustaleniami TSUE, nie zmienia skuteczności tej decyzji administracyjnej. Wyrok TSUE nie wykazywał wpływu na ostateczną decyzję w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 11 O.p.

Oddalenie skargi kasacyjnej i potwierdzenie oceny niedopuszczalności zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym administracyjnym, gdyż były przedmiotem odrębnego postępowania administracyjnego, zgodnie z zasadą z art. 34 § 2 pkt 3 lit. a u.p.e.a.

Upływ terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 68 Ordynacji podatkowej, nie stoi na przeszkodzie uchyleniu bezprzedmiotowej decyzji ostatecznej, która została wydana wskutek błędnej kwalifikacji podatkowej gruntu. Rozstrzyganie w postępowaniu wznowieniowym ogranicza się wyłącznie do zakresu sprawy zakończonej decyzją ostateczną.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał brak wpływu wyroku TSUE na decyzję w sprawie czerwcowego podatku VAT z 2006 r. i potwierdził prawidłowość postępowania krajowego, zwłaszcza w kontekście zasady prawa do obrony, oddalając skargę kasacyjną.

NSA oddalił skargę kasacyjną D.S., uznając brak wpływu orzeczenia TSUE w sprawie C-189/18 na decyzję ostateczną dotyczącą podatku VAT. Wyrok TSUE nie dotyczył polskiej regulacji, a tym samym nie wpływał na zasadność wznowienia postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga kasacyjna jest niezasadna, a wyrok TSUE C-189/18 nie wpływa na ostateczną decyzję podatkową w polskim postępowaniu administracyjnym nadzwyczajnym dotyczącym wznowienia zakończonej sprawy.

Skarga kasacyjna wobec wyroku oddalającego decyzji Dyrektora IAS w przedmiocie podatku VAT na sierpień 2006 r. zostaje oddalona, jako że zarzuty proceduralne były niezasadne, a wyrok TSUE nie wpłynął na decyzję z uwagi na różnice w regulacjach prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarżący nie udowodnił istnienia przesłanek egzoneracyjnych zwalniających z odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania podatkowe spółki, a więc skarga kasacyjna jest bezzasadna.

W ramach art. 64e § 2 pkt 1 lit. a) u.p.e.a. umorzenie kosztów egzekucyjnych jest możliwe, gdy zachodzi interes publiczny, rozumiany jako respektowanie wartości wspólnych takich jak sprawiedliwość, zaufanie do organów państwowych oraz nieprowadzenie do nieuzasadnionej represji finansowej wobec zobowiązanego.