Brak podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej wobec prawidłowości oceny wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego, stwierdzającego zasadność zobowiązania do zwrotu dotacji z uwagi na jej wykorzystanie niezgodne z przeznaczeniem.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązku zgłoszenia zbycia pojazdu, wskazując że uchybienie było znaczne i nie znikome, zważywszy na profesjonalny charakter działalności strony.

Sąd, biorąc pod uwagę przewlekłość działań administracyjnych jako okoliczność bez wpływu na ocenę znikomego naruszenia, uznaje, że skarżący - jako profesjonalista - ponosi odpowiedzialność za brak terminowego zgłoszenia zbycia pojazdu, co uzasadnia nałożenie kary.

NSA orzekł, że naruszenie obowiązku zawiadomienia o nabyciu pojazdu nie jest znikome, uzasadniając nałożenie kary najniższej ustawowej wysokości, sprzeciwiając się odstąpieniu od tej kary z uwagi na skalę i charakter naruszeń.

NSA uznał, że liczba naruszeń i charakter działalności H.Z. wykluczały możliwość uznania wagi naruszenia jako znikomej, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej zgodnie z obowiązującym prawem o ruchu drogowym.

Skarga kasacyjna F. w J. na decyzję o zwrocie dofinansowania z budżetu UE została oddalona przez NSA, który uznał, że doszło do naruszenia procedur i prawidłowego niewypełnienia warunków umowy, co uzasadniało zwrot. Organy działały zgodnie z przepisami, a zarzuty beneficjenta były bezpodstawne.

NSA oddalił skargi kasacyjne, potwierdzając prawidłowość ustalenia wartości celnej przez organy podatkowe i sąd I instancji oraz zasadność przypisania solidarnej odpowiedzialności celnej. Podstawy prawne przedstawione przez skarżących nie wykazały błędów w interpretacji czy subsumpcji prawa przez sąd niższej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny: Oddalając skargę kasacyjną, sąd potwierdził legalność decyzji o zobowiązaniu do zwrotu dofinansowania, uznając zarzuty Gminy W. za niewystarczająco uzasadnione i pozbawione podstaw.

Nie można uznać naruszenia obowiązku zgłoszenia zbycia pojazdu za znikome, gdy dotyczy ono przedsiębiorcy prowadzącego profesjonalną działalność w branży motoryzacyjnej. Nałożenie kary w dolnym zakresie przewidzianym prawem jest uzasadnione.

Dotacje wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem podlegają zwrotowi. Skarga kasacyjna, wskazująca na nieprawidłowości proceduralne, nie uzasadnia uchylenia decyzji sądu pierwszej instancji w sytuacji zgodności z prawem ustaleń organu administracji o nieuprawnionym podzleceniu zadania.

Zmiana rozmiaru opon na osi napędowej pojazdu, bez wykonania przeglądu tachografu przez zatwierdzony warsztat, stanowi podstawę do nałożenia kary pieniężnej zgodnie z art. 92a ustawy o transporcie drogowym i wytycznymi UE. NSA uchyla wyrok WSA jako niespełniający wymogów legalności z tego zakresu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną C. S.A., podtrzymując decyzję organów celnych o prawidłowym ustaleniu wartości celnej towarów oraz przypisaniu odpowiedzialności solidarnej przedstawicielowi bezpośredniemu za dług celny.

Decyzja Ministra Obrony Narodowej określająca zwrot dotacji celowej z tytułu jej niezgodnego wykorzystania przez Stowarzyszenie jest zgodna z prawem i pozostaje w mocy. Skarga kasacyjna na wyrok WSA zostaje oddalona jako nieuzasadniona.

Formalne uchybienia w postaci braku rejestracji placówki opieki nie stanowią same w sobie wystarczającej przesłanki do zobowiązania beneficjenta do zwrotu dofinansowania, zwłaszcza gdy materialne cele projektu zostały osiągnięte i nie powodują realnej szkody w budżecie UE.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że znikomą wagę naruszenia obowiązku zawiadomienia starosty o zbyciu pojazdu należy oceniać z uwzględnieniem profesjonalnego charakteru działalności strony oraz integralności obowiązujących przez długi czas przepisów, podtrzymując przy tym prewencyjne cele ustanowionych kar pieniężnych.

Decyzje ustalające kwoty nienależnie pobranych płatności rolnośrodowiskowych nie były wydane w warunkach przedawnienia, ponieważ program wieloletni trwał do 2014 r., a decyzje organów administracyjnych przerywały bieg terminu przedawnienia.