Uchwała Rady Miasta Rybnika w zakresie regulacji dotyczących dotacji oświatowych przekraczała delegację ustawową, co stanowiło istotne naruszenie prawa, uzasadniając częściowe stwierdzenie jej nieważności.

Prowadzenie szkół i przedszkoli nie jest działalnością gospodarczą według Prawa oświatowego, co wyklucza możliwość uznania podmiotu za przedsiębiorcę w zakresie działalności oświatowej i ubiegania się o świadczenia z Tarczy Antykryzysowej.

Działalność oświatowa realizowana przez jednostkę niebędącą przedsiębiorcą nie kwalifikuje się do otrzymania świadczeń na ochronę miejsc pracy zgodnie z art. 15g ustawy o COVID-19, jeśli nie spełnia kryteriów działalności gospodarczej.

W przypadku poruszania się pojazdami nienormatywnymi, niezależnie od posiadania zezwolenia, można nałożyć odrębną karę administracyjną za brak wymaganej liczby pojazdów pilotujących. Brak zezwolenia nie konsumuje deliktu związanego z naruszeniem przepisów pilotowania.

Brak wymaganej liczby pojazdów pilotujących pojazd nienormatywny bez odpowiedniego zezwolenia stanowi odrębne naruszenie przepisów prawa o ruchu drogowym i może być sankcjonowane niezależnie od zasadności posiadania tego zezwolenia.

Nałożenie kary pieniężnej za brak wymaganej liczby pojazdów pilotujących jest uzasadnione, niezależnie od braku stosownego zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym, albowiem brak zezwolenia i brak pilotowania są odrębnie sankcjonowane.

Stwierdzenie obowiązku ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu umowy o świadczenie usług wymaga kwalifikacji umowy na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie subiektywnej nomenklatury stron. Zastosowanie przepisów o zleceniu wpływa na podleganie ubezpieczeniom społecznym.

Umowa o świadczenie usług, której przedmiotem jest przygotowanie i prowadzenie szkoleń, podlega przepisom dotyczącym umów zlecenia, co uzasadnia obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego, zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o świadczeniach zdrowotnych.

Sąd oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając decyzję o ukaraniu L. Sp.k. za nieprawidłowe, niewidoczne oznakowanie pochodzenia warzyw i owoców, uznając rachunek szkody społecznej i spełnienie wymogów informacyjnych dla konsumentów.

Sąd stwierdził, że nałożenie kary pieniężnej za wprowadzenie papryki czerwonej o nieodpowiednim oznaczeniu kraju pochodzenia było zgodne z prawem. Orzekł, że decyzja organu nie naruszała prawa, uznając, że oznaczenie państwa powinno być łatwo dostępne i widoczne dla konsumenta. Kara została uznana za proporcjonalną i adekwatną do popełnionego naruszenia.