Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że w przypadku naruszenia obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej za przejazd drogą krajową, nie znajduje zastosowania art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. Decyzja organu o nałożeniu kary pieniężnej została uznana za zgodną z prawem.

Umowa nazwana umową o dzieło, której przedmiotem jest wykonywanie typowych, powtarzalnych czynności, bez osiągnięcia indywidualnego, weryfikowalnego rezultatu, traktowana jest jako umowa o świadczenie usług do której stosuje się przepisy o zleceniu, co skutkuje objęciem obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nałożenie grzywny w celu przymuszenia do obowiązkowego szczepienia ochronnego jest legalne, a obowiązek poddania się szczepieniu ochronnemu wynika z prawa. Skarga kasacyjna została oddalona z uwagi na brak podstaw do podważenia legalności zastosowanego środka egzekucyjnego.

Decyzja Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego o upoważnieniu przewoźnika P. do regularnych przewozów lotniczych była zgodna z prawem, ponieważ wszystkie kluczowe procedury formalne przeprowadzono zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem z 2012 r., przed jego derogacją.

Skarga kasacyjna odnosząca się do decyzji odmownej w sprawie przyznania płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej podlega oddaleniu, gdy brak jest rzeczywistych podstaw opartych na naruszeniu prawa proceduralnego lub materialnego, a skarżący nie ma faktycznego posiadania gruntów objętych wnioskiem.

NSA uchylając wyrok WSA nakazuje jego ponowne rozpoznanie, podkreślając konieczność pełnej analizy stanu zdrowia i sytuacji finansowej skarżącego w kontekście umorzenia należności wobec ZUS.

Decyzja Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o zwrocie nienależnie pobranych środków została wydana po upływie terminu przedawnienia, co uzasadniało jej uchylenie i umorzenie postępowania administracyjnego z uwagi na bezprzedmiotowość.

Grzywna w celu przymuszenia do poddania dziecka szczepieniom ochronnym zgodna jest z prawem, a sam obowiązek szczepień ma ustawową podstawę prawną. Obowiązki te służą ochronie zdrowia publicznego i nie naruszają konstytucyjnego prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego.

Zasadne jest zawieszenie postępowania administracyjnego dotyczącego zmiany w rejestrze znaku towarowego do czasu prawomocnego ustalenia prawa do znaku przez sąd powszechny, co jest zagadnieniem wstępnym warunkującym możliwość zmiany wpisu.

Umowa między skarżącym a uczestnikiem postępowania jest umową o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego o zleceniu. Uczestnik postępowania podlega w związku z tym obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, a nie jest to umowa o dzieło.

NSA uznał zasadność skargi kasacyjnej, uchylając wyrok WSA i oddalił skargę, uznając, że obowiązek szczepień ochronnych ma podstawy ustawowe, a przepisy organów administracyjnych zostały zastosowane zgodnie z prawem i w zgodzie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego.

Zastrzeżenia dotyczące wymagalności obowiązku poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym, a także zarzuty proceduralne dotyczące postępowania egzekucyjnego nie są zasadne. Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymuje stanowisko, że odroczenie derogacji przepisów nie wyklucza ich stosowania w okresie odroczenia, zapewniając stabilność realizacji szczepień ochronnych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a., potwierdzając wymagalność obowiązku szczepień ochronnych. Prawo do integralności cielesnej znalazło równowagę w ochronie zdrowia publicznego oraz solidarności społecznej.

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał prawidłowość nałożenia administracyjnej kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, uznając, że brak podstaw do aplikacji procedur Działu IVa Kodeksu postępowania administracyjnego oraz wobec posiadania przez zarządzającego transportem realnego wpływu na wykonanie przewozu bez badania technicznego.

Odstąpienie od nałożenia kary administracyjnej za przekroczenie terminu określonego w zezwoleniu jest niedopuszczalne, gdy naruszenie miało charakter jednorazowy i zostało popełnione świadomie poprzez bierność w przedłużeniu zezwolenia, co wyklucza zastosowanie art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a.

Sprzedaż przez podmiot krajowy produktów leczniczych oddziałowi zagranicznego przedsiębiorstwa w Polsce traktuje się jako sprzedaż do podmiotu zagranicznego, wymuszając wcześniej obowiązek zgłoszenia takiego zamiaru Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu pod rygorem administracyjnej kary pieniężnej.