W sprawie dotyczącej podatku VAT, nie doszło do przesłanek zawieszenia lub przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązań wobec R. sp. z o.o., co skutkowało koniecznością częściowego uchylenia decyzji organów podatkowych. Pozostała część rozstrzygnięcia wiązała się z ustaleniami dotyczącymi oszustwa podatkowego i niewłaściwego zastosowania WDT.

Uczestnictwo podatnika w karuzelowych oszustwach VAT, udokumentowane dowodami zebranymi w postępowaniu, uzasadnia odmowę prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Przychód uzyskany przez podatnika w sposób nierzeczywisty, bez solidnych dowodów uzasadniających jego powiązanie z działalnością gospodarczą, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny, badając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, oddalił skargę K. sp. z o.o. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, uznając, że zarzuty kasacyjne były nieadekwatne do zaskarżonego wyroku i bezpodstawne.

Stwierdzenie, że sąd administracyjny nie znalazł podstaw do uchylenia postanowienia przedłużającego termin zwrotu VAT, a w szczególności uznał, że nie wykazano naruszeń prawa materialnego ani proceduralnego przez organ podatkowy lub sąd pierwszej instancji.

Sprzedaż nieruchomości przez podatnika posiadającego inne działki na cele inwestycyjne, przy równoczesnym zarządzaniu nimi, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., podlegającą opodatkowaniu na ogólnych zasadach, niezależnie od twierdzeń podatnika o ich incydentalnym charakterze.

Naczelny Sąd Administracyjny, działając w ramach skargi kasacyjnej, utrzymał decyzję o przedłużeniu terminu zwrotu VAT, podkreślając, iż przedłużenie to było uzasadnione w świetle faktycznych wątpliwości, które mogły być podstawą do dalszej weryfikacji przez organ podatkowy.

Dopuszczalne jest zakwestionowanie prawa do odliczenia VAT wynikającego z faktur, które, pomimo formalnych warunków, nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji, w przypadku, gdy stanowią element oszustwa karuzelowego związany ze znikającym podatnikiem.

Skarga kasacyjna w sprawie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku VAT jest niezasadna, jeżeli zarzut nie został właściwie umotywowany pod względem naruszenia przepisów procesowych, które mogły mieć istotny wpływ na sprawę. Związanie sądu podstawami kasacyjnymi wymaga podania konkretnych przepisów, których naruszenie jest zarzucane.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza zasadność decyzji o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy podatku od towarów i usług, uznając, że spółka S. sp. z o.o. nie wykazała naruszenia przepisów postępowania przez organ podatkowy.

Sąd kasacyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że nie wykazano naruszenia przepisów prawa procesowego i materialnego, które wpływałyby istotnie na wynik sprawy oraz uzasadniałyby uchylenie odwołanego wyroku i decyzji organu skarbowego.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok WSA i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, uznając, że zaskarżone interpretacje indywidualne spełniały wymogi formalne i prawne, umożliwiając merytoryczną ocenę prawidłowości stanowiska organu interpretacyjnego.

Podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdy uczestniczy świadomie w transakcjach stanowiących element oszustwa podatkowego, ponieważ faktury wystawione w ramach takiego procederu nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.

Postanowienie oddalające skargę kasacyjną oraz utrzymujące w mocy decyzję o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy VAT jest uzasadnione, gdy przepis art. 87 ust. 2 ustawy o VAT oraz objęcie postępowaniem wymiarowym kwestionują zasadność zdeklarowanego zwrotu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że umocowanie pełnomocnika było prawidłowe, a wszczęcie postępowania karnego skarbowego przez prokuratora, które doprowadziło do zawieszenia biegu przedawnienia, było zgodne z prawem. Skarga kasacyjna H. S.A. została oddalona.

Sąd potwierdził, że uczestnictwo w karuzeli podatkowej wyklucza zastosowanie preferencyjnych stawek VAT oraz podleganie pozytywnym konsekwencjom wynikającym z deklaracji nieistniejących transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że organy podatkowe mogą uznać transakcje za nierzeczywiste, gdy wykazane faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych operacji gospodarczych, oraz mogą stosować art. 108 u.p.t.u. do obciążeń podatkowych, stosując odpowiednio zebrane dowody, w tym z innych postępowań.

W postępowaniu kasacyjnym nie stwierdzono uchybień proceduralnych organu administracji oraz sądu pierwszej instancji, które mogłyby skutkować uwzględnieniem skargi kasacyjnej, potwierdzając zarazem zasadność przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku VAT.

Zasada, że procedura interpretacyjna nie może prowadzić do pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia, jeśli pytanie podatnika jest jasne i nie wymaga dodatkowych informacji, znajduje potwierdzenie w decyzji NSA, który oddalił skargę kasacyjną organu.