Prokurator Generalny jest właściwym organem do wydania decyzji o dodatku wyrównawczym dla byłych prokuratorów wojskowych przeniesionych do powszechnych jednostek prokuratury, a decyzje wydane przez Prokuratora Okręgowego były nieważne z powodu naruszenia właściwości.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA w zakresie, w którym uchybień proceduralnych związano z uchwałą naruszającą przepisy o przyznawaniu zasiłków szkolnych, nakazując ponowne rozpatrzenie z zachowaniem wykładni prawa ustanowionej przez NSA.

Kompetencja Prokuratora Generalnego do wydania decyzji w sprawie dodatku wyrównawczego dla prokuratorów do spraw wojskowych w powszechnych jednostkach organizacyjnych prokuratury nie ma charakteru przejściowego i jest jedyną właściwą. Decyzje wydane przez inne organy bez kompetencji podlegają stwierdzeniu nieważności.

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, zgodnie z art. 11e specustawy, ma charakter związany, co wiąże się z obowiązkiem jej wydania przy spełnieniu wymagań formalnoprawnych, niezależnie od statusu drogi jako wewnętrznej, pod warunkiem jej przyszłego charakteru publicznego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej i art. 115a ustawy o Policji muszą być interpretowane z uwzględnieniem zasad ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, co wyklucza wtórną niekonstytucyjność, a decyzja organu o odmowie wyrównania ekwiwalentu jest bezzasadna. Skarga kasacyjna zostaje oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej przez Głównego Geodetę Kraju, w postaci zanonimizowanej, nie spełnia formy ustawowej, co potwierdza bezczynność organu, pomimo braku rażącego naruszenia prawa.

Art. 59 ust. 7 Pr.bud. nie wyłącza zainteresowanego podmiotu z kręgu stron postępowania nadzwyczajnego dotyczącego stwierdzenia nieważności pozwolenia na użytkowanie, jeżeli naruszono jego interes prawny w wyniku odstąpienia od decyzji o pozwoleniu na budowę.

Przedstawiciel organu zawodowego adwokatury, zobowiązany jest do udostępnienia informacji publicznej o działalności i kwalifikacjach adwokata, jeśli wniosek dotyczy działalności publicznej adwokata. Brak uzasadnienia interesu publicznego wniosku nie wyłącza obowiązku jego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, uznał, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie narusza konstytucyjnego prawa do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, gdyż odnosi się tylko do zasad jego ustalania, a nie do przelicznika tego świadczenia.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody do stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, wobec stanów faktycznych sprzed daty nowelizacji. Decyzja sądu niższej instancji wobec ekwiwalentu wakacyjnego przyznanego przed zmianami prawnymi, pozostaje w zgodzie z obowiązującymi normami konstytucyjnymi.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie uniemożliwia stosowania norm ustalających ekwiwalent urlopowy według konstytucyjnych zasad, a wykładnia WSA była błędna, ale wynik zgodny z prawem.

Dla terenów oznaczonych MN/U, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustanawia wyłącznie możliwość zabudowy jednorodzinnej oraz usługowej, co uniemożliwia wydanie zaświadczenia o zgodności na funkcję mieszkaniowo-usługową wielorodzinną.

Umorzenie postępowania administracyjnego w związku z rzekomą utratą ważności decyzji konserwatorskiej było przedwczesne, gdyż organ odwoławczy nie dokonał wystarczających ustaleń faktycznych dotyczących przedłużenia tej decyzji. De facto nieważność nie została dowiedziona.

Bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej, znacznie przekraczająca ustawowy termin, stanowi rażące naruszenie prawa, uzasadniając wymierzenie grzywny, zaś odpowiedzialność za bezczynność spoczywa wyłącznie na organie.

Bezczynność organu administracji publicznej w kwestii udostępnienia informacji publicznej, mimo znacznego opóźnienia, stanowi rażące naruszenie prawa, uzasadniając tym samym nałożenie grzywny na organ. Niezorganizowanie pracy organu nie usprawiedliwia opóźnień.