Uchylenie decyzji Urzędu Patentowego oraz wyroku WSA z uwagi na brak ustalenia właściciela pierwotnego znaku R.046052, którego może dokonać jedynie sąd powszechny, a co warunkuje ocenę złej wiary w zgłoszeniu kolejnego znaku towarowego.

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego został uchylony z powodu braków w uzasadnieniu oraz niedostatecznej oceny wpływu stwierdzonych nieprawidłowości na budżet Unii Europejskiej.

Oddalenie skargi kasacyjnej K. Sp. z o.o. w zakresie decyzji Prezesa ARiMR o zwrocie środków finansowych. Brak podstaw do uznania naruszenia prawa materialnego oraz przyjęcia okoliczności siły wyższej.

W przypadku uregulowania terminów przedawnienia kar administracyjnych w przepisach szczególnych, które nie pokrywają przerwania lub zawieszenia ich biegu, stosowanie art. 189h k.p.a. nie jest wyłączone.

Skarga kasacyjna niezasadna; decyzja Prezesa ULC w przedmiocie umorzenia postępowania uchylona; reklamacja przesłana elektronicznie z kwalifikowanym podpisem uznana za ważną i skuteczną.

NSA potwierdza, że decyzja administracyjna nakładająca karę za naruszenie ograniczeń pandemicznych jest niezgodna z prawem, gdy podstawą są przepisy rozporządzenia niewystarczająco umocowane w ustawie, naruszające art. 22 i art. 31 Konstytucji RP.

Świadczenia na rzecz ochrony miejsc pracy wymagają zgodności z prawem unijnym; pomoc nie przysługuje przedsiębiorstwom w trudnej sytuacji finansowej na dzień 31 grudnia 2019 r. zgodnie z art. 15zza ustawy COVID-19 oraz Komunikatem Komisji Europejskiej.

Sąd orzeka, że przedsiębiorstwo pozostające w trudnej sytuacji na dzień 31 grudnia 2019 r., zgodnie z art. 2 pkt 18 rozporządzenia 651/2014, nie kwalifikuje się do uzyskania pomocy z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, jak określono w art. 15gga ustawy COVID-19.

Pomoc z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na ochronę miejsc pracy nie może być przyznawana przedsiębiorstwom w trudnej sytuacji finansowej według unijnego rozporządzenia nr 651/2014, nawet jeśli ustawodawstwo krajowe przewiduje możliwość wsparcia w związku z pandemią COVID-19.

NSA uznał część zarzutów skargi kasacyjnej, stwierdzając niewystarczające dowody na złą wiarę zgłaszającego znak towarowy, sugerując dalsze działania wyjaśniające oraz powództwo o ustalenie praw do znaku, uchylając decyzję unieważniającą.

Postanowienie organu administracyjnego było sprzeczne z art. 138 k.p.a., naruszając przepisy proceduralne oraz konstytucyjne wymogi dotyczące regulacji obowiązków szczepień, co uzasadnia uchylenie rozstrzygnięcia w całości.