Nałożenie grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązkowych szczepień ochronnych nie narusza przepisów prawa materialnego ani proceduralnego, a przepisy te są zgodne z Konstytucją RP.

Obowiązki szczepień ochronnych wynikające z normatywnych regulacji nie mogą zostać podważone co do ich materialnej legalności na podstawie rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli wyrok TK jedynie kwestionuje formę tych regulacji, a nie ich konstytucyjną podstawę.

W przypadku uchylenia decyzji pierwszoinstancyjnej z uwagi na niezdobycie stosownego uzgodnienia z konserwatorem zabytków przez organ I instancji, organ odwoławczy ma obowiązek podjęcia działań w celu uzyskania wymaganego pozwolenia konserwatorskiego, a brak takich działań stanowi naruszenie przepisów K.p.a. i zasad proceduralnych postępowania administracyjnego.

Brak uzasadnienia uchwały Rady Gminy o charakterze uznaniowym, jak ta dotycząca zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, stanowi istotne naruszenie prawa, skutkujące stwierdzeniem jej nieważności.

NSA oddalił skargę kasacyjną na postanowienie o nałożeniu grzywny za niewykonanie obowiązku szczepień ochronnych, wskazując na brak uzasadnionych podstaw kasacyjnych oraz legalność obowiązków i działań administracyjnych w świetle prawa krajowego i międzynarodowego.

Wymagalność obowiązków szczepień ochronnych administracyjnie jest legalna, mimo niekonstytucyjnej formy ich ogłoszenia przez Głównego Inspektora Sanitarnego. Brak podstaw prawnych podważania legalności obowiązkowych szczepień pod względem materialnym.

Obowiązek szczepień ochronnych jest zgodny z prawem i nie stanowi naruszenia Konstytucji RP ani Konwencji o Ochronie Praw Człowieka. Oddalono skargę kasacyjną uznając zarzuty niewłaściwie przedstawione i bezzasadne formalnie.

W przypadku, gdy wznowienie postępowania wykazuje bezprzedmiotowość wcześniejszej decyzji podatkowej z uwagi na błędne opodatkowanie, a decyzja była niewłaściwa formalnie już w momencie wydania, termin przedawnienia nie może być barierą do uchylenia takiej decyzji.

Uchybienie terminu przedawnienia z art. 68 O.p. nie uniemożliwia uchylenia decyzji ostatecznej, która była bezprzedmiotowa z przyczyn formalnych. Decyzja w przedmiocie podatku od nieruchomości nie powinna była być wydana, gdyż grunt nie podlegał opodatkowaniu tym podatkiem.

W sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej rażące naruszenie prawa materialnego zachodzi, gdy przesłanki z art. 258 § 1 pkt 1) O.p. są stosowane do decyzji od początku wadliwej, a nie stającej się później bezprzedmiotową.

Orzeczenie psychologiczne wydane w trybie odwoławczym, choć ostateczne, może ulec zmianie w razie uzyskania nowych wyników badań. Organ cofający pozwolenie na broń zobowiązany jest do dokładnego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych, w tym rozbieżności w orzeczeniach lekarskich.

W przypadku zatrzymania tego samego prawa jazdy na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o kierujących pojazdami, organ administracyjny powinien prowadzić jedno postępowanie i wydać jedną decyzję obejmującą wszystkie przesłanki do zatrzymania dokumentu, o ile nie straciły one aktualności.

Umorzenie postępowania odszkodowawczego było bezpodstawne w świetle braku regulacji przejściowych, dlatego że przesłanki do przyznania odszkodowania wyniknęły przed nowelizacją specustawy przesyłowej. Zasada ochrony praw nabytych i niedziałania prawa wstecz uniemożliwia stosowanie nowych przepisów do zakończonych stanów faktycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, iż naruszenie warunków rejestracji pojazdu rolniczego jest oczywiste, ale nie rażące, z uwagi na brak istotnych skutków gospodarczych. Skarga kasacyjna jest bezzasadna.

Brak przesłanek do wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną opartą na przepisach krajowych zgodnych z ustaleniami TSUE, nie zmienia skuteczności tej decyzji administracyjnej. Wyrok TSUE nie wykazywał wpływu na ostateczną decyzję w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 11 O.p.

Uchybienie terminowi z art. 53 § 2 p.p.s.a. do wniesienia skargi na czynność administracyjną może być usprawiedliwione przez sąd, gdy wynikło z rozbieżności orzeczniczych. Ocena dopuszczalności zaskarżenia nie zależy wyłącznie od formalnych terminów, ale także od okoliczności wpływających na świadomość stron.