Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż kwestionowane postanowienie Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego było zgodne z prawem, a skarga kasacyjna E.P. nie znajduje uzasadnienia w zarzutach dotyczących niewłaściwego oznaczenia osoby zobowiązanej do rozbiórki oraz wad proceduralnych.

Art. 100d u.p.o.u. ma zastosowanie do wszystkich cudzoziemców, zawieszając bieg terminów administracyjnych. Bezczynność organu nie mogła być stwierdzona z powodu niewłaściwej interpretacji tego przepisu przez Sąd I instancji.

Skarga kasacyjna Gminy K. od wyroku WSA, dotycząca zwrotu nienależnej subwencji oświatowej, została oddalona; brak było podstaw do uznania prawidłowości naliczenia subwencji wobec niespełnienia wymogów liczebności uczniów niepełnosprawnych.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej prawidłowo wyjaśnił opodatkowanie VAT użytkowania służbowych telefonów do celów prywatnych. Interpretacja indywidualna spełnia wymogi formalne Ordynacji podatkowej, a jej uzasadnienie prawne było wystarczające i trafne.

W sprawach dotyczących ustalania odszkodowania za nieruchomości przejmowane na podstawie specustawy drogowej, jeżeli nieruchomość nie była planistycznie przeznaczona na cele drogowe, nie można stosować „zasady korzyści” z art. 134 ust. 4 u.g.n.; wartość powinna być określana zgodnie z § 36 ust. 3 rozporządzenia.

Organ podatkowy nie naruszył przepisów o doręczeniach, kierując korespondencję na adres widniejący w ewidencji, który skarżący sam potwierdził jako adres zamieszkania w dokumentach, co potwierdza prawidłowość doręczenia i skuteczność decyzji.

Operator publicznego transportu zbiorowego jest zobligowany do uzyskania zaświadczenia potwierdzającego uprawnienie do wykonywania takich przewozów, co weryfikowane jest przez organy kontrolne, a jego brak uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Brak okazania wymaganej dokumentacji w trakcie kontroli przez przedsiębiorcę transportowego, obowiązanego do rejestrowania czasu pracy kierowców w przypadku przewozów przekraczających 50 km, uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, o ile uniemożliwia to przeprowadzenie efektywnej kontroli zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Z uzgodnieniem decyzji o warunkach zabudowy wszczętej przed nowelizacją, należy stosować przepisy art. 7 ust. 2a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych w brzmieniu sprzed nowelizacji, biorąc pod uwagę ich powiązanie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w poprzednim brzmieniu.

Sąd kasacyjny uznał, że brak jest podstaw dla oceny nieruchomości w kontekście norm dekretu o reformie rolnej, gdy przejęcie nastąpiło na podstawie innych przepisów. Skarga kasacyjna nie wykazała naruszenia prawa, zatem została oddalona.