Odmowa wydania zaświadczenia o milczącym załatwieniu sprawy jest zgodna z prawem, gdyż organ administracyjny działał w ramach przewidzianego terminu, uwzględniając okresy wyłączone z jego biegu.

Wykładnia pojęcia „wielokrotnie” z art. 71 ust. 1 pkt 4 lit. a u.k.p. wymaga uwzględnienia indywidualnych okoliczności, a czterokrotne naruszenia przepisów egzaminacyjnych nie uzasadniają skreślenia z ewidencji egzaminatorów.

Niewykonalność decyzji administracyjnej z powodu trwałej niezdolności zdrowotnej skarżącego stanowi przesłankę stwierdzenia jej nieważności, zgodnie z art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. Skarga kasacyjna nie uzasadniała zasadności zakwestionowanych podstaw. Skarga kasacyjna zostaje oddalona.

Skreślenie egzaminatora z ewidencji bez przesłanek zniesienia wcześniejszych decyzji o zawieszeniu postępowania jest prawnie nieuzasadnione, a przesłanki dotyczące uczestnictwa w warsztatach muszą być bezpośrednio rozpatrzone przez organ administracyjny.

Rejestracja pojazdu po raz pierwszy na terenie UE wymaga przedstawienia dokumentu homologacyjnego, przy czym jego brak stanowi naruszenie prawa, lecz nie każdorazowo o charakterze rażącym wymagającym stwierdzenia nieważności decyzji. Ocena rażącego naruszenia prawa musi uwzględniać skutki społeczno-gospodarcze wydanej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że brak dokumentu homologacji przy rejestracji pojazdu spoza UE stanowi oczywiste naruszenie prawa, choć niekoniecznie rażące w kontekście stwierdzenia nieważności decyzji.

Decyzja o rejestracji pojazdu pozafabrycznie złożonego z różnych części, z fałszywymi oznaczeniami identyfikacyjnymi, narusza art. 73 ust. 1 P.r.d., co uzasadnia uchylenie rejestracji w trybie wznowienia postępowania zgodnie z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Informacje dotyczące czynności nadzorczych podejmowanych przez KNF w wykonywaniu nadzoru nad rynkiem kapitałowym stanowią tajemnicę zawodową w rozumieniu art. 147 u.o.i.f. w związku z art. 19 ust. 1 u.n.r.k. i nie podlegają udostępnieniu na zasadach ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Grunty pokryte śródlądowymi wodami płynącymi, będące własnością Skarbu Państwa, należą do jego zasobu nieruchomości, nawet jeśli są w użytkowaniu wieczystym, które pozostaje nienaruszone jako odrębne prawo rzeczowe chronione obowiązującymi przepisami.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przejście gruntów pokrytych śródlądowymi wodami płynącymi do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nie narusza praw użytkowników wieczystych, a decyzja starosty stanowi czynność deklaratoryjną, porządkującą kompetencje właścicielskie Skarbu Państwa.

Decyzja o przejściu gruntów pokrytych wodami do zasobu Skarbu Państwa, zgodnie z art. 218 ust. 1 i 2 Prawa wodnego, ma charakter deklaratoryjny i nie narusza prawa użytkowania wieczystego. Zarzuty kasacyjne uznane za bezzasadne.

NSA potwierdził, że zakres i treść pozwolenia wodnoprawnego nie może być domniemywana ani rozszerzana poza literalne brzmienie, co skutkuje podtrzymaniem decyzji o nałożeniu opłaty podwyższonej za działanie bez wymaganego pozwolenia.