NSA oddala skargę kasacyjną B. Sp. z o.o., uznając decyzję SKO za zgodną z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., co umożliwia utrzymanie mocy decyzji organu I instancji w zakresie pozostałym.

Decyzje organów polskich związków sportowych w sprawie przyznawania licencji sportowych są aktami sui generis, niepodlegającymi przepisom k.p.a. w zakresie umorzenia postępowania z uwagi na bezprzedmiotowość.

Przeznaczenie gruntów rolnych klasy I-III na cele nierolnicze w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego bez wymaganej zgody ministra stanowi istotne naruszenie trybu i zasad sporządzania planu, powodujące jego nieważność w zaskarżonej części.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że decyzja kasacyjna Samorządowego Kolegium Odwoławczego była nieprawidłowa. Organ ten powinien zakończyć postępowanie merytorycznie, samodzielnie uzupełniając materiał dowodowy, zamiast przekazywać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Sąd stwierdza, że wstrzymanie robót budowlanych uzasadnione jest brakiem wymaganej decyzji o pozwoleniu na budowę, niezależnie od ustalenia konkretnej daty wykonania budynku oraz rzekomych błędów proceduralnych, które nie wpływały na wynik sprawy.

W razie niewystarczającego uzasadnienia decyzji sądu administracyjnego, kwestia istnienia interesu społecznego jako przesłanki dopuszczenia do postępowania wymaga ponownego zbadania przez sąd I instancji.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na niewystarczający materiał dowodowy uzasadniający prawo do rekompensaty za pozostawione nieruchomości poza granicami RP, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., o realizacji prawa do rekompensaty.

Umowy dotyczące przeprowadzenia wykładów, seminariów czy innych zajęć edukacyjnych, z uwagi na ich dydaktyczny charakter, kwalifikują się jako umowy o świadczenie usług, a nie jako umowy o dzieło, nawet jeśli zawierają elementy autorskiej twórczości.

Sąd orzeka, że umowy o przygotowanie i wygłoszenie wykładów zawarte między S. a I. S. stanowią umowy o świadczenie usług, a nie umowy o dzieło. W związku z tym I. S. podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Osoba składająca oświadczenie o posiadaniu prawa do świadczeń zdrowotnych, działająca w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że jest ubezpieczona, nie jest zobowiązana do zwrotu kosztów udzielonych świadczeń opieki zdrowotnej.

Członek zarządu spółki odpowiada solidarnie za zaległości w płaceniu zaliczek na podatek dochodowy, jeśli spółka utraciła zdolność do wykonywania zobowiązań, a wniosek o upadłość nie został złożony mimo istniejącego ku temu obowiązku. Posiadanie jedynego wierzyciela nie wyłącza tej odpowiedzialności.