Wysokość opłaty stałej za pobór wód podziemnych powinna być ustalana zgodnie z parametrami określonymi w pozwoleniu wodnoprawnym, przy przeliczeniu maksymalnej ilości możliwych do pobrania wód podziemnych na m³/s, zgodnie z art. 271 ust. 2 Prawa wodnego.

Określenie opłat stałych za pobór wód przed 1 stycznia 2022 r. powinno opierać się na przepisach przejściowych, takich jak art. 561 Prawa wodnego, co pozwala na zgodne z prawem ustalanie takich opłat przed formalnym wprowadzeniem nowych ustawowych stawek jednostkowych.

W postępowaniu administracyjnym dotyczącym ustalenia warunków zabudowy zainteresowanym, który wykazuje interes prawny związany z uciążliwością inwestycji, przysługuje prawo strony niezależnie od formalnego udziału w postępowaniu, a pominięcie takich osób narusza zasadę rozpatrzenia sprawy zgodnie z dwuinstancyjnością postępowania.

W przypadku stwierdzenia samowoli budowlanej organ nadzoru budowlanego obowiązany jest rozważyć możliwość legalizacji obiektu, zanim zdecyduje o jego rozbiórce, nawet jeżeli istnieją rażące niezgodności z lokalnym planem zagospodarowania przestrzennego.

Wysokość opłaty stałej za pobór wód podziemnych powinna być ustalana na podstawie przeliczenia maksymalnych ilości możliwych do pobrania wód podziemnych w oparciu o parametry określone w pozwoleniu wodnoprawnym oraz zgodnie z art. 271 ust. 2 i art. 552a Prawa wodnego, uwzględniając stosunek tych ilości do dostępnych zasobów wód podziemnych.

Przepis art. 561 pkt 1 Prawa wodnego, jako norma przejściowa, właściwie reguluje górne stawki opłat za pobór wód do końca 2021 r., co pozwala na ich stosowanie pomimo odroczenia wejścia w życie art. 274 pkt 1 Prawa wodnego, a sporządzone na podstawie art. 277 rozporządzenie jest zgodne z delegacją ustawową w zakresie przewidzianych stawek.

Art. 561 Prawa wodnego stanowi normę przejściową określającą górne stawki opłat stałych za pobór wód do końca 2021 r., a rozporządzenie o jednostkowych stawkach opłat za usługi wodne jest zgodne z delegacją ustawową mimo wprowadzenia art. 274 pkt 1 ustawy po 1 stycznia 2022 r.

Art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania w postępowaniu dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, gdyż przepisy tej ustawy stanowią samodzielną i wyczerpującą regulację w tym zakresie.

Władztwo planistyczne gminy, choć szerokie, jest ograniczone przepisami ustawy o drogach publicznych, która wymaga, aby pozbawienie drogi jej dotychczasowego statusu prawnego było zgodne z odpowiednią procedurą; zmiana celu przeznaczenia drogi gminnej na inną kategorię w planie miejscowym bez dochowania trybu określonego w tych przepisach jest niedopuszczalna.