Podjęcie zatrudnienia przez osobę wymagającą opieki, na którą pobierane jest świadczenie pielęgnacyjne, stanowi zmianę sytuacji, która wymaga zgłoszenia organowi wypłacającemu świadczenie i może skutkować uznaniem pobranych świadczeń za nienależne, jeśli nie zostało to zgłoszone.

Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, osoba sprawująca opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny ma prawo wyboru między świadczeniem pielęgnacyjnym a innym świadczeniem emerytalno-rentowym, które posiada, pod warunkiem złożenia oświadczenia o rezygnacji z prawa do renty.

Należyta staranność strony oraz profesjonalnego pełnomocnika w dochowaniu terminów proceduralnych jest kluczowa dla prawidłowości przebiegu postępowania, a brak dowodów na niezawiniony charakter uchybienia terminu do wniesienia odwołania nie uzasadnia przywrócenia terminu, nawet w kontekście skomplikowanej sytuacji procesowej i licznych postępowań podatkowych.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga nie tylko posiadania przez osobę wymagającą opieki orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, ale również istnienia bezpośredniego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia (lub jego niepodejmowaniem) a koniecznością sprawowania stałej lub długotrwałej opieki

W przypadku stwierdzenia przez sąd administracyjny przewlekłości prowadzenia postępowania administracyjnego, organ administracji publicznej może zostać zobowiązany do zapłaty sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia dla strony, niezależnie od fakultatywnego charakteru tego środka, biorąc pod uwagę indywidualne okoliczności sprawy oraz trudności związane z brakiem rozstrzygnięcia w sprawie zezwolenia

Sąd, w przypadku stwierdzenia, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 (tj. połowy dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego

Przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego, zwłaszcza w sprawach dotyczących zezwoleń na pobyt, stanowi naruszenie prawa, które zasługuje na odpowiednią sankcję, w tym zasądzenie sumy pieniężnej jako rekompensaty dla strony skarżącej, mając na względzie negatywne konsekwencje takiej bezczynności dla życia i statusu prawnego cudzoziemca.