Jeśli inwestor istotnie odstąpił od warunków zatwierdzonego pozwoleniem na budowę projektu budowlanego, organ nadzoru budowlanego jest zobowiązany wdrożyć postępowanie legalizacyjne zgodnie z art. 50 i art. 51 Prawa budowlanego, w celu doprowadzenia wykonanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem.

Zarówno niezgłoszenie nabycia jak również zgłoszenie po upływie terminu tak określonego zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 u.p.s.d., należy kwalifikować jako niespełnienie warunku.

Stwierdzona niekonstytucyjność przepisu art. 64 § 6 u.p.e.a. nie dotyczyła naliczania opłaty manipulacyjnej w stosunku do należności objętych każdym tytułem wykonawczym, a jedynie braku określenia maksymalnej wysokości opłaty manipulacyjnej.

Z przepisów art. 108 i art. 116 O.p. wprost wynika, że przedmiotem postępowania w sprawie odpowiedzialności osób trzecich są wyłącznie kwestie związane z: ustaleniem i istnieniem podmiotu, na który przenosi się odpowiedzialność, zakresem należności objętych odpowiedzialnością, a także określeniem terminu płatności należności. W postępowaniu tym nie rozstrzyga się więc kwestii związanych z prawidłowością

Organ egzekucyjny powinien tak określać wysokość kosztów egzekucyjnych, aby nie można było mu zarzucić naruszenia standardów określonych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2016 r., sygn. SK 31/14 i dlatego konieczne jest powiązanie opłat z realiami konkretnego postępowania egzekucyjnego.

Nie można bronić poglądu, że jedynie skuteczne dokonanie zajęcia w sensie uzyskania kwoty znajdującej się na rachunku bankowym, upoważniało organ egzekucyjny do pobrania opłaty egzekucyjnej na podstawie art. 64 § 1 pkt 3 u.p.e.a.

Z art. 64c § 3 u.p.e.a. wynika, że reguluje on dwa stany prawne. Zwrot kosztów egzekucyjnych zobowiązanemu i ewentualne obciążenie tymi kosztami wierzyciela. Przedmiotem rozstrzygnięcia organu nadzoru był zwrot kosztów zobowiązanemu, natomiast sąd poza granicami sprawy rozstrzygał o obciążeniu kosztami wierzyciela.