Rażące naruszenie prawa to naruszenie normy materialnego prawa. Do rażącego naruszenia prawa materialnego należy zaliczyć zastosowanie normy tego prawa do stanu faktycznego niezapisanego w tej normie ( błąd w subsumcji).

Wadliwa interpretacja (wykładnia) nie stanowi formy zastosowania prawa. Wykładnia jest procesem odczytania treści abstrakcyjnej normy prawnej, zaś zastosowanie polega na podciągnięciu normy prawnej do zaistniałego stanu faktycznego (subsumcja). Niewłaściwe zastosowanie może być rezultatem błędnej wykładni ale nie taki związek między tymi zjawiskami został przedstawiony w opisie naruszenia.

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego ustalony sądownie zakres możliwego sposobu zainwestowania na ww. działach uprawniał do stwierdzenia, że w pozostałym zakresie postanowienia nie naruszają wymaganych prawem proporcji pomiędzy interesem publicznym, a prywatnym.

Pojęciem winy określa się stosunek psychiczny sprawcy do czynu, polegający na wadliwości procesu decyzyjnego, wolnym wyborze z katalogu możliwych zachowań zachowania sprzecznego z obowiązującą w danym społeczeństwie normą postępowania. W zależności od stopnia świadomości i stopnia złej woli w prawie wyróżnia się winę umyślną (zamiar bezpośredni lub ewentualny) i nieumyślną (lekkomyślność lub niedbalstwo

W orzecznictwie podkreśla się, że skutkuje to po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązkiem wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy strona postępowania zażąda, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej, takiej kontroli.

Podkreślenia wymaga, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym, co oznacza, że sposób ujęcia jej zarzutów wyznacza granice rozpoznawania sprawy kasacyjnej. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze.

Wykonywanie zawodu zaufania publicznego, a do takiego należy zawód lekarza, uzasadnia ustawową regulację przynależności do samorządu zawodowego lekarzy, którzy sprawują pieczę nad należytym jego wykonywaniem.