Przepis art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r. – oceniony został jako niekonstytucyjny, a więc nie może zostać uznany za zgodną z prawem podstawę rozstrzygnięcia spraw podatkowych oraz podstawę ich kontroli przez sądy administracyjne; ponadto – nie może stanowić podstawy prawnej wszczynania i kontynuowania postępowań podatkowych.

Przepis art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r. – oceniony został jako niekonstytucyjny, a więc nie może zostać uznana za zgodną z prawem podstawa rozstrzygnięcia spraw podatkowych oraz podstawa ich kontroli przez sądy administracyjne; ponadto – nie może stanowić podstawy prawnej wszczynania i kontynuowania postępowań podatkowych.

Przepis art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r. – oceniony został jako niekonstytucyjny, a więc nie może zostać uznany za zgodną z prawem podstawę rozstrzygnięcia spraw podatkowych oraz podstawę ich kontroli przez sądy administracyjne; ponadto – nie może stanowić podstawy prawnej wszczynania i kontynuowania postępowań podatkowych.

Podstawę opodatkowania zwiększają nie tylko środki publiczne otrzymywane w formie dofinansowania określonych transakcji, lecz również środki o charakterze niepublicznym, otrzymywane w formie dofinansowania do cen określonych dostaw (usług) od innych podmiotów gospodarczych.

Skoro w toku postępowania podatkowego, prowadzonego na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej, członek zarządu wskazuje składniki mienia dłużnika podatkowego (spółki), do których zaliczyć należy również wymagalne wierzytelności, obowiązkiem organu będzie podjęcie wszelkich możliwych czynności procesowych mających na celu ustalenie, czy one istnieją, egzekucja z tych składników majątkowych jest możliwa

Okoliczność zbywania wskazanych nieruchomości gruntowych, jako przesłanka zastosowania zabezpieczenia zobowiązania podatkowego, musi być rozpatrywana w kontekście wykazania drugiego wymogu ustawowego, a mianowicie, że czynności te "mogą utrudnić lub udaremnić egzekucję", co wymaga oceny tych kwestionowanych czynności "zbywania" na tle całokształtu sytuacji majątkowo-finansowej osoby zobowiązanej.