Umorzenie postępowania egzekucyjnego winno nastąpić, gdy zaistnieją przeszkody mające charakter trwały, przy czym zdarzeniem takim nie jest uchylenie decyzji wymiarowej. Stanowisko takie argumentowano deklaratoryjnym charakterem decyzji wymiarowej, co należy odnieść również do decyzji określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości dla podatnika będącego osobą prawną (art. 6 ust. 9 ustawy

Podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. wskazuje, że rozstrzygającym jest nie zarzucany sposób naruszenia, lecz jego skutki mierzone wpływem na wynik sprawy. Musi to być wpływ istotny. Ustawa z góry eliminuje każdy inny - nie mający takiego charakteru - wpływ. Oznacza to, że uwzględnienie skargi kasacyjnej opartej na omawianej podstawie z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. wymaga, aby - poza naruszeniem

Niekorzyść determinująca zakaz reformationis in peius w postępowaniu sądowoadministracyjnym może wystąpić jedynie na skutek uchylenia aktu lub czynności w części niezaskarżonej, zastosowania środka ostrzejszego od tego, o który wnosił skarżący, lub takiego sformułowania oceny prawnej, która w ponownym postępowaniu przez organem administracji zdeterminowałaby wydanie aktu pogarszającego sytuację materialnoprawną

Skoro zobowiązanie podatkowe, jak i zaległość podatkowa są kategorią obiektywną, powstałą z mocy prawa, to objęcie decyzją wydaną w trybie art. 67a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) zaległości podatkowej wynikającej z deklaracji w podatku od nieruchomości złożonej przez poprzednika prawnego danego podmiotu, spełnia przesłankę określoną

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika, musi być rzeczywisty, pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów.

Zgromadzone np. w postępowaniu karnym dowody w postaci zeznań świadków i włączone do postępowania podatkowego mogą zostać w tym postępowaniu ocenione jak każdy inny dowód, nawet w sytuacji, gdy podatnik nie brał udziału w postępowaniu karnym.

Prawo do znaku towarowego może być wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a następnie amortyzowane zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., gdy jest nie tylko faktycznie wykorzystywane, przez oznaczenie towarów i usług znakiem towarowym ale przede wszystkim prawnie przejęte do używania jako prawo, bowiem pod pojęciem prawa do znaku towarowego mieszczą się tylko podmiotowe

Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., nie wszystkie, lecz tylko kwalifikowane wadliwości natury proceduralnej stwarzają podstawę do wzruszenia zaskarżonej do sądu administracyjnego decyzji.

Hipoteza normy zawartej w art. 72 § 1 pkt 1 O.p. odnosi się do "nienależnie zapłaconego podatku" a nie do "nieistnienia należnego zobowiązania podatkowego".