Dla uznania danej działalności za działalność gospodarczą nie jest konieczna jej rejestracja w sposób określony w odrębnych przepisach, spełnienie innych wymogów formalnych, czy też posiadanie statusu przedsiębiorcy. Nie ma także znaczenia subiektywne przekonanie podatnika, iż przychody z jego działalności gospodarczej są przypisane do innego źródła przychodów.

Urzędnicy nie mogą automatycznie odmawiać umorzenia zaległych podatków bez sprawdzenia, czy ich zapłata nie zagroziłaby ważnemu interesowi podatnika, a w szczególności jego egzystencji. Mimo że decyzja urzędników jest uznaniowa, to nie może być wydana bez przeprowadzenia dokładnej analizy sytuacji finansowej wnioskodawcy.

Fakt niespełnienia przez skarżącego ustawowych przesłanek do wydania pozytywnej decyzji należy traktować jako bezzasadność żądań strony, a nie bezprzedmiotowość dającą podstawę do umorzenia postępowania. Brak bowiem przesłanek do uwzględnienia żądań strony w żadnym przypadku nie czyni postępowania bezprzedmiotowym. Organy zobowiązane były, zdaniem sądu, do oceny i rozważenia czy skarżący spełnia przesłanki

Fakt prowadzenia postępowania o umorzenie zaległości wyłącznie w oparciu o dowody przekazane przez stronę nie zwalnia organów podatkowych od przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.

Zasada prawna nakazująca wyjaśnianie wszelkich wątpliwości na korzyść podatnika, dotyczy nie tylko wątpliwości związanych z wykładnią przepisów, lecz także wątpliwości dotyczących stanu faktycznego sprawy.

1. Zgodnie z art. 28 § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z 24 grudnia 2002 r. w sprawie wynagradzania płatników i inkasentów pobierających podatki na rzecz budżetu państwa, o wysokości zryczałtowanego wynagrodzenia płatnika z tytułu terminowego wpłacania podatków pobranych na rzecz budżetu państwa decyduje obiektywne kryterium jakim jest prawidłowa (zgodna z

Skargę z art. 101 a ust. 1 u.s.g. może wnieść osoba, której z mocy przepisu prawa przysługuje uprawnienie do żądania określonego działania organu gminy, odpowiadającego obowiązkowi tego organu.

W ramach zarzutu wadliwego zastosowania przepisu prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) nie można kwestionować ustaleń faktycznych przyjętych w sprawie przez Sąd wojewódzki za podstawę orzeczenia. To bowiem strona może czynić wyłącznie przy pomocy zarzutów procesowych. Stosowanie prawa materialnego ma charakter wtórny w stosunku do ustaleń faktycznych.